Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

SQUISH; 2 lata; obserwowana triada, wiek rodziców nieznany. Mama aktywnie…

- - - - Zabawa wyobrażeniowa - opieka nad przytulanką.
        D angażuje się w zabawę, pod jej koniec wykazując własną inicjatywę (przykrywa lwa, udając, iż przytulanka idzie spać). Sytuację tę można postrzegać jako próbę zaznaczania własnej odrębności poprzez podejmowanie autonomicznej decyzji (“znam lepiej potrzeby lwa i zdecyduję, co robimy”), jak i sygnał związany z samoregulacją, mający na celu zasygnalizowanie dyskomfortu/chęci zakończenia zabawy (“lew idzie spać, więc nie będziemy się nim już bawić”).
        To zachowanie można z kolei interpretować także jako oznakę posiadania preferencji względem zabaw.
    - - Dziecko podejmuje szereg prób dopasowania klocków, w sposób czytelny komunikując swoje potrzeby niewerbalnie (przesunięcie ręki Mamy, by mógł spróbować dopasować klocek do zakrywanego przez nią kształtu). Podczas kolejnych prób D wykazuje determinację, okazuje swoje emocje, choć początkowo w ograniczonym zakresie; ekspresja wzrasta wraz z kolejnymi etapami zabawy.
    - - Dziecko wydaje się być zainteresowane (szybka reakcja i podjęcie aktywności, patrzenie za przedmiotem, uważna obserwacja), radosne (śmiech) W przerwie przed ostatnią zabawą D przynosi rozrzucone wcześniej klocki, co można traktować jako oznakę autonomii, ale również jako chęć zyskania pochwały, a więc sposób na zyskanie uwagi i aprobaty opiekuna.
    - - Na tym etapie D okazuje swoje emocje oraz preferencje w sposób najbardziej zdecydowany, który można interpretować w kategoriach typowego dla jego wieku buntu, a także jako protest przeciwko zmianie nawyków, również charakterystyczny dla dzieci w 2-3 roku życia.
        Mimo początkowego zainteresowania (przewracanie kartek z własnej inicjatywy), D zaczyna okazywać zniechęcenie po prośbie M o wskazanie konkretnego zwierzątka w książce. Pojawia się złość, wyrażana poprzez mowę ciała i werbalny sprzeciw. Po ponowieniu prób przez M, D zwiększa intensywność reakcji, krzycząc oraz zamykając książkę, następnie wyraźniej unika zabawy, odsuwa się, oddala od miejsca zabawy, zajmuje się przytulanką, klockami – próbuje przekierować uwagę na inną czynność, co może stanowić próbę regulacji napięcia.
        Chaotyczność tych działań wydaje się wskazywać na dyskomfort przeżywany przez D.
- - - - W tej zabawie chłopczyk odkrywa zależności pomiędzy kształtami przedmiotów poprzez bezpośredni kontakt sensoryczno-motoryczny z klockami. Chłopczyk próbuje wsadzić klocek do każdej z czterech dziurek. Mimo tego, że klocek nie chce przejść przez dziurkę, chłopczyk obraca go kilkukrotnie za każdym razem tak by wpadł do pudełka. W większości prób nie udaje mu się dopasować kształtu klocka do otworu, jednak kilka razy wykonuje zadanie poprawnie.
        Gdy udaje mu się wsadzić klocek do pudełka mówi „I did it”. Najpewniej jest więc świadom swoich emocji i zdaje sobie sprawę z tego, że udało mu się wykonać zadanie, dzięki czemu jest z siebie dumny. Jest to zachowanie właściwe dla dwulatka, gdyż dzieci przeważnie w tym wieku zaczynają uczyć się relacji między kształtami i kolorami.
    - - W odpowiedzi na pytanie mamy mówi, że lew jest spragniony, a spostrzegając, że w butelce nie ma picia, po reakcji mamy, można przypuszczać, że wyszedł z tarasu, by napełnić butelkę. Przystawia dziubek kubka do twarzy lwa, przechyla butelkę. Nie chce czesać i karmić lwa, pomimo tego, że przed chwilą powiedział, że lew jest głodny. Przykrywa pluszowego lwa.
        Zachowania te wskazują, że zaczyna bawić się wyobrażeniowo i traktuje pluszowego misia jak kogoś, kim należy się zaopiekować. Na razie używa rzeczywistych przedmiotów podczas tej zabawy, np. butelki i mówi, że klocek nie jest jabłkiem.
    - - Gdy w polu widzenia chłopca jest widoczna tylko jedna chustka, a mama chowa pod nią samochód, chłopczyk śmiało podnosi chustkę, ponieważ najprawdopodobniej wie, że zabawkowy samochód się tam znajduje. Jednak gdy pojawiają się dwie identyczne chustki obok siebie, a mama ukrywa samochód pod jedną z nich, a następnie zamienia je miejscami, chłopczyk podnosi złą chustkę.
        W momencie gdy mama po raz kolejny chowa samochód pod chustką i zamienia jej miejsce, chłopczyk uważnie przygląda się obydwu chustkom, a następnie podnosi tę właściwą. Zachowanie to obrazuje, że u chłopca rozwinęła się stałość przedmiotu i pomimo tego, że samochód zniknął z pola widzenia chłopca, on zdaje sobie sprawę, że jest ukryty pod materiałem i nie zniknął.
    - - Mama pokazuje mu książeczkę i pyta, gdzie jest kaczuszka. Chłopczyk zamyka książeczkę. Mama otwiera książeczkę kolejny raz i pyta gdzie jest motylek, a chłopczyk wskazuje palcem na motylka. Odpowiada on poprawnie na większość pytań mamy. Pokazuje na przyjaciela kaczuszki i mówi, jakiego jest koloru.
        Gdy wylał wodę, mówi „ooł”, co może świadczyć o pojawianiu się emocji samoświadomościowych, że zrobił coś źle, a w ten sposób okazuje wstyd czy też poczucie winy. Od czasu do czasu podczas wsadzania klocka do otworu patrzy na mamę, która również patrzy na przedmiot. Wskazuje to na zaangażowanie triadyczne i uwagę wspólną. U dzieci rozwija się od w ostatnim trymestrze ostatniego roku życia, więc najprawdopodobniej chłopczyk ma już dobrze opanowaną tę umiejętność, co potwierdzają jego liczne zachowania