Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การดูแลเด็กเมื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล, นางสาว ปิยวรรณ แสวงวงษ์ เลขที่…

- - - - Toddler
        
        เด้กวัยเดิน อายุ 1-3 ปี
      - Preschool
        age
        
        เด็กวัยก่อนเรียน 3-5 ปี
      - Infant
        
        ทารกอายุมากกว่า 28 วัน ถึง 1 ปี
      - School age
        
        เด็กวัยเรียยน 6 - 12 ปี
      - Aldolescent
        
        วัยรุ่น 13-15 ปี
      - Newborn
        
        ทารกแรกเกิด 28 วัน หลังคลอด
  - - - จากการทารุณกรรม
        
        ร่างกาย
        
        ทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ
        
        จืตใจ
    - - ทุกคนจะได้รับสิทธิให้มีสภาพความเป็นอยู่ที่เหมาะสมกับพัฒนาการ ร่างกาย จิตใจ สังคม ความพึงพอใจและความสุข
    - - สิทธิของเด็กที่คลอดออกมาแล้วต้องมีชีวิตอยุ๋รอดอย่างปลอดภัย
    - - สิทธิที่ให้ความสำคัญกับการแสดงออกทั้งในด้านความคิดและการกระทำของเด็ก การเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่อาศัยอยู่
  - - - กฏหมายได้กำหนดหน้าที่ผุ้ปกครองและบุคคลผู้เกี่ยวข้องปฏิบัติต่อเด็กที่เหมาะสมไว้อย่างชัดเจน
  - - - อายุ 11-12 ปีจนถึงวัยผู้ใหญ่
      - ประเภท
        
        ประเภทที่ 6เข้าใจถึงสาเหตุของความเจ็บป่วยที่พัฒนาถึงขึ้นสูงสุด
        
        ประเภทที่ 5 ความเจ็บป่วยเกิดจากอวัยวะภายในร่างกายทำงานไม่ดี หรือไม่ทำงาน
    - - ประเภท
        
        ประเภทที่ 2 สาเหตุสัมพันธ์กับวัตถุ หรือบุคคลใกล้ๆ
        
        ประเภทที่ 1 ตอบตามปรากฏการณ์
      - อายุ 18 เดือน - 7ปี
    - - ประเภทที่ 0 ตอบแบบไม่เข้าใจ
    - - ประเภท
        
        ประเภทที่ 4 ภายในร่างกาย
        
        ประเภทที่ 3 การปนเปื้อน
      - อายุ 7ปี - 11 ปี
  - - - อายุ <6 เดือน ไม่เข้าใจเกี่ยวกับความตาย
      - อายุ > 6 เดือน ผูกพันกับผู้เลี่ยงดู รู้สึกแยกจาก
      - หากเด็กอยู่ในระยะสุดท้ายของชีวิต ไม่ปล่อยให้เด็กเผชิญความตายเพียงลำพัง
    - - เข้าใจว่าตายแล้วสามารถฟื้นคืนกลับมาได้
      - เด็กบางคนเข้าใจความตายเป็นจุดสุดท้ายเกือบสมบูรณ์ จากการเผชิญความตายาจกสัตว์เลี้ยงหรือผู้ใหญ่
    - - เข้าใจว่าความตายเ้นสภาะที่ร่างกายหยุดทำงาน ไม่สามารถฟื้นคืนมาได้
      - เข้าใจได้ว่าตัวเองก็อาจจะตายในวันหนึ่ง
      - มีการจินตนาการเรื่องความตาย
    - - เข้าใจความตายใกล้เคียงกับผู้ใหญ่
      - มองความตายเป็นเรื่องไกลตัว ยอมรับความตายตัวเองได้ยาก เหมือนการถูกลงโทษ
      - ชวงระยะสุดท้ายของชีวิตเด็ก ผู้ดูแล ควรให้ความรัก ดูแลแม้ว่าเด็กไม่ได้ร้องขอ ทำให้เด็กยอมรับการดูแลโดยไม่รู้สึกเสียศักดิ์ศรีความเป็นตัวของตัวเอง
- - - - ความสามารถของเด็กต่อการปรับตัวต่อความเครียด
      - ความรุนแรงของความเจ็บป่วย
      - ประสบการณ์เดิมของเด็กที่เคยเจ็บป่วยครั้งก่อน
      - ระบบการดูแลและการช่วยเหลือเด็ก
      - พัฒนาการตามวัยของเด็ก
  - - - เด็กจะคิดว่าความเจ็บป่วยและต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นการถูกลงโทษ
    - - ทำให้สูญเสียการนับถือตนเอง รู้สึกมีปมด้อย จากการหย่อนความสามารถในการเรียน การเลนกีฬา หรือการที่ไม่ยอมรับเข้ากลุ่ม
    - - เด็กคิดว่าพ่อ แม่ทอดทิ้ง เนื่องจากการไม่เข้าใจเเพราะเมื่อเจ็บป่วยต้องพรากจาก พ่อ แม่
      - เมือเจ็บป่วย พ่อ แม่ จะปกป้องคุ้มครองเกินไป จะทำให้รู้สึกกลัว และไม่สามารถเริ่มทำอะไรด้วยตัวเอง
    - - มีผลต่อความเชื่อมั่นต่อตัวเอง ภาพลักษณ์ บุคลิกภาะเนื่องจากวัยรุ่นเป็นวัยที่มีความเป็นตัวของตัวเอง ต้องการอิสระ
    - - ทำให้รุูสึกไม่สุขสบาย ส่งผลต่อความต้องการของทารก
      - เด็กขาดการกระตุ้นประสาทสัมผัสจากมารดา เนื่องจากเด็กต้องอยู่โรงพยาบาล มารดาไม่ได้อุ้ม เลี้ยงดู
  - - - พบมากในเด็กอายุ 6เดือน - 3 ปี
        
        มี 3 ระยะ
        
        ระยะสิ้นหวัง
        (despair)
        
        อาการโศกเศร้าเสียใจอย่างลึกซึ้ง
        แยกตัวอยู่เงียบ ๆ ร้องไห้น้อยลง ท่าทางอ่อนเพลีย
        
        ระยะนี้เด็กจะยอมร่วมมือในการรักษาที่เจ็บปวดเมื่อมารดามาเยี่ยม
        เด็กจะร้องไห้อย่างรุนแรง แสดงพฤติกรรมโมโห
        
        ระยะปฏิเสธ(denial)
        
        ระยะนี้เด็กจะหันกลับมาสนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัว เหมือนกับว่าเด็กปรับตัวได้แต่เด็กเพียงเก็บกดความรู้สึกที่มีต่อมารดาไว้
        
        จะหันไปสร้างสัมพันธภาพอย่างผิวเผินกับเจ้าหน้าที่พยาบาลหลายๆคน แต่ไม่กล้าเสี่ยงที่จะไว้ใจใคร
        
        ระยะประท้วง(protest)
        
        เด็กจะร้องไห้อย่างรุนแรงมาก
        
        การร้องไห้ประท้วงรุนแรงมากขึ้นเมื่อมารดาจะจากไปเด็กพยายามที่จะให้มารดาอยู่ด้วย
        
        ไม่ยอมร่วมมือในการรักษา ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน
      - วัยรุ่น
        
        สื่อสารให้ผู้อื่นทราบถึงความต้องการได้
        
        มีความคิดด้วยนามธรรมได้มาก
        
        วัยรุ่นอาจปฏิเสธการรักษาเพราะเชื่อตามเพื่อนมากกว่าความเชื่ออื่น
        
        ต้องใช้ความเครียดในอดีตช่วยเผชิญภาวะเครียดในปัจจุบัน
        
        การแยกจากที่สำคัญ คือ แยกจากเพื่อนรุ่นเดียวกัน
      - วัยเรียน
        
        เผชิญความเครียดได้ดีกว่าเด็กเล็ก แต่จะกังวลเกี่ยวกับการไม่ได้ปฏิบัติเกี่ยวกับกิจกรรม อาจจะมีอาการเหงา เบื่อ ซึมเศ้า
    - - กลไกปรับตัวในเด็กวัยเดินและเด็กก่อนวัยเรียน
      - แตกต่างกันขึ้นอยู่กับความเครียดและระดับควมขับข้องใจ
    - - เด็กวัยเรียน
        
        สามารถช่วยเหลือตัวเองได้โดยอิสระ
        
        ความกลัวคือ ภาวะที่คุกตามสูญเสียการควบคุม เนื่องจากเด็กสามารถช่วยเหลือตัวเองได้โดยอิสระ มีความมั่นใจ
      - วัยรุ่น
        
        จะทำให้เกิดการสูญเสียการควบคุม อาจจะมีการปฏิเสธ ไม่ยอมร่วมมือ โดยไม่คำนึงว่าจะแสดงออกอย่างไร เนื่องจากมีความเป็นอิสระ เอาแต่ใจ หาเอกลักษณ์ของตน
      - เด็กวัยก่อนเรียน
        
        เหตุการที่ทำให้สูญเสียการควบคุม
        
        ให้เด็กนอนหงายนิ่ง
        
        การได้รับสารน้ำทางหลอดเลือดดำ
        
        การจำกัดการเคลื่อนไหว
        
        ทำให้เด็กขาดความมั่นคง เด็กจะไม่ร่วมมือในการรักษา
    - - เด็กวัยก่อนเรียน
        
        เด็กจึงมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่รุนแรงและมองการปฏิบัติต่าง ๆ เป็นการลงโทษ
        
        วิธีการเตรียมก่อน
        ปฏิบัติการพยาบาล
        
        ต้องบอกเด็กว่าอะไรจะเกิดขึ้น แล้วต้องรีบทําทันที
        
        เด็กจินตนาการเกี่ยวกับความกลัวอย่างรุนแรง
        เด็กจะเข้าใจเกี่ยวกับร่างกายของตนเองแต่เพียงภายนอก ทำให้กลัวการตัดอวัยวะ
      - เด็กวัยเรียน
        
        กลัวการบาดเจ็บ กลัวความตาย กลัวการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้แตกต่างจากเพื่อน
        
        ต้องการคําอธิบายที่เป็นวิทยาศาสตร์ในการอธิบายเกี่ยวกับโรค ความรู้สึก การรักษาพยาบาล
        
        เด็กวัยนี้รับรู้เกี่ยวกับความเจ็บป่วยเป็นการถูกลงโทษ
      - วัยรุ่น
        
        การปรับตัวของวัยรุ่น
        
        ปรับตัวโดยการเข้าหาผู้อื่น
        
        ยอมรับความอ่อนแอของตัวเองพยายามที่จะเรียกร้องให้ผู้อื่นสงสารและเห็นใจ
        
        ปรับตัวโดย
        การต่อสู้และต่อต้าน
        
        ต้องการที่จะเป็นคนที่เข้มแข็งและมีอิสระภาพ
        
        ปรับตัวโดยการถอยหนีจากคนอื่น
        
        สร้างโลกของตนเอง อยู่ห่างจากคนอื่น
        เพราะคิดว่าคนอื่นไม่เข้าใจในตัวเขา
  - - - ความเข็มแข้งของบิดามารดา
      - ความสามารถในการปรับตัวครั้งก่อน ๆ
      - ปัจจัยการช่วยเหลือค้ําจุน
      - ความเคร่งเครียดที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากระบบครอบครัว
      - วิธีปฏิบัติเพื่อการวิเคราะห์โรคและการรักษา
      - ความเชื่อถือเกี่ยวกับขนบธรรมเนียมประเพณีและศาสนา
      - ประสบการณ์เกี่ยวกับการเจ็บป่วยและการอยู่ในโรงพยาบาล
      - แบบแผนการสื่อสารของสมาชิกในครอบครัว
      - ความรุนแรงของการรักษา
    - - การปฏิเสธ และไม่เชื่อ ในระยะแรกที่ทราบว่าบุตรเจ็บป่วย
      - ความรู้สึกโกรธและโทษตัวเอง เมื่อรู้แน่ชัดว่าเด็กป่วยจริง
      - ความรู้สึกกลัว และวิตกกังวล มักจะมีความสัมพันธ์กับอาการรุนแรงของโรคที่เด็กเป็น
      - ความรู้สึกหงุดหงิด คับข้องใจ และการขาดอํานาจต่อรอง
      - ความรู้สึกเศร้า
    - - ความโกรธ
      - ความอิจฉาริษยา
      - ความรู้สึกผิด
      - ความสามารถในการปรับตัวของพี่น้องขึ้นอยู่กับระดับขั้นของพัฒนาการ
  - - - การตระหนักและการเคารพ (Respect)
      - การร่วมมือ (Collaboration)
        
        ครอบครัวและบุคลากรวิชาชีพมีความเท่าเทียมกันในการดูแล(Partnership)
        
        การมีส่วนร่วมในการตัดสินใจเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพ ของเด็กครอบครัว
        
        ยอมรับว่าผู้ป่วย//บุคคลที่มีความสําคัญต่อผู้ป่วยว่าเป็นส่วนหนึ่งของทีมสุขภาพ
        
        ตระหนักว่าบิดามารดามีความต้องการในการมีส่วนร่วม
        
        ข้อมูลที่ได้รับจากบุคลากรทีมสุขภาพและบิดามารดามีความสำคัญในการตัดสินใจ วางแผนดูแล
        
        ใช้การปฏิสัมพันธ์ในการสร้างความมั่นใจและเพิ่ม ความสามารถของสมาชิกในครอบครัว
      - การสนับสนุน (Support)
        
        ตระหนักว่าแต่ละครอบครัวมีวิธีการเผชิญปัญหาที่เป็น ลักษณะเฉพาะแตกต่างกัน
        
        ตระหนักถึงอิทธิพลของการที่เด็กที่มีต่อพัฒนาการของเด็ก และบทบาทของ บิดามารดา
        
        ให้ช่วยเหลือเพื่อตอบสนองความต้องการทางด้านร่างกายและ อารมณ์ของเด็กและครอบครัว
        
        ปรับบทบาทจากผู้กระทําโดยตรงมาเป็นผู้สนับสนุนให้ผู้ป่วย และครอบครัวกระทําด้วยตนเอง
        
        กระตุ้นและช่วยเหลือให้ครอบครัวเหล่านี้ให้มีการช่วยเหลือซึ่ง กันและกัน
    - - 1.เคารพและตระหนักว่าครอบครัวคือส่วนคงที่ในชีวิตเด็ก ในขณะที่บุคลากรด้านสุขภาพและระบบบริการสุขภาพมีการเปลี่ยนแปลง
        
        ให้ความสําคัญกับสิ่งที่ครอบครัวกังวลหรือเห็นว่าสําคัญ
        
        สนับสนุนครอบครัวให้ทําหน้าที่ผู้ดูแลเด็กขณะเจ็บป่วยใน โรงพยาบาล
        
        ให้ความสําคัญกับการตัดสินใจของสมาชิกในครอบครัว และ ช่วยเหลือ ครอบครัวในการตัดสินใจในการดูแลเด็ก
        
        ร่วมกับครอบครัวในการค้นหาทางเลือกต่างๆ ในการดูแลต่างๆ
      - สนับสนุนให้เกิดความร่วมมือ
        ระหว่างบิดามารดากับทีมสุขภาพ
        ในทุกระดับของการบริการดูแลสุขภาพ
        ทั้งที่โรงพยาบาล บ้าน และชุมชน
        
        ให้เกียรติซึ่งกันและกัน และให้ความไว้วางใจ
        
        สื่อสารทําความเข้าใจถึงบทบาท และความคาดหวังของกันและกัน
        
        มีการสื่อสารในทางที่ดีเปิดเผย และต่อเนื่อง
        
        วางแผนการดูแลรักษา และตัดสินใจร่วมกัน
      - มีการแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร
        ที่จําเป็นและสมบูรณ์แก่บิดามารดา
        อย่างต่อเนื่องและไม่ลําเอียงด้วยท่าที
        ที่เหมาะสมในลักษณะของการสนับสนุน
        
        อธิบายคําศัพท์ทางการแพทย์ให้ครอบครัวให้เข้าใจ
        
        ให้ข้อมูลบิดามารดาทั้งทางวาจาและลายลักษณ์อักษร
        
        อธิบายเป้าหมายและเหตุผลของการพยาบาล
        
        ตอบข้อสงสัยของบิดามารดา
      - 4.เข้าใจและผสานความต้องการตามระยะพัฒนาการ ของ บุคคลและครอบครัวเข้าในระบบบริการสุขภาพ
      - ลงมือปฏิบัติสนับสนุนและช่วยเหลือครอบครัวที่มีปัญหาทางด้านอารมณ์และ เศรษฐกิจ เช่น ส่งปรึกษา สงคมสงเคราะห์เรื่องเงิน ส่งหน่วยปรึกษาเมื่อเกิดปัญหา การปรับตัวหรือ ความคับข้องใจ
      - ยอมรับว่าครอบครัวมีจุดแข็ง
        และมีลักษณะเฉพาะ รวมทั้งเคารพ
        วิธีการเผชิญปัญหาที่แตกต่างกัน
        
        ประเมินจุดแข็ง และมีวิธีการเผชิญปัญหาของครอบครัว
        
        เปิดใจรับฟังความคิดเห็นของครอบครัว ค่านิยม ความเชื่อและการตัดสินใจของครอบครัว
        
        เสริมสร้างพลังอํานาจ (Empowerment) ของ ครอบครัว โดยเริ่มจากจุดแข็งที่ครอบครัวมีอยู่
      - เคารพยอมรับในความหลากหลายของเชื้อชาติวัฒนธรรม ค่านิยม ความเชื่อ และสังคม เศรษฐกิจของ ครอบครัว
      - กระตุ้นและสนับสนุน
        ให้เกิดเครือข่ายผู้ปกครอง
        
        ให้คุณค่า ความสําคัญของการช่วยเหลือระหว่าง ครอบครัว
        
        สนับสนุนความร่วมมือของเครือข่ายระหว่างกลุ่มแพทย์และเครือข่ายผู้ปกครอง
        
        ส่งต่อครอบครัวไปยังเครือข่ายผู้ปกครอง
      - 9.จัดบริการให้มีความความยืดหยุ่น เข้าถึงได้และ ตอบสนองความต้องการของครอบครัว
        
        จัดหาวิธีการและทางเลือกของการรักษาให้กับบิดามารดา
        
        สนับสนุน/กระตุ้นให้เกิดการดูแลแบบสหสาขา เพื่อ แลกเปลี่ยนข้อมูลที่สําคัญเกี่ยวกับการดูแลเด็กกับวิชาชีพอื่น
    - - เสริมสร้างความสามารถของครอบครัว โดยให้โอกาสบิดามารดาแสดงความสามารถและสมรรถนะ
      - เสริมสร้างพลังอํานาจแก่ครอบครัวเปลี่ยนแปลงในทางบวก
      - 3.มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ทักษะ และทรัพยากรกับครอบครัว โดยพยาบาลต้องตระหนักว่าบิดามารดามีความเสมอภาคกับตน
      - พยาบาลสร้างกลไกความสัมพันธ์กับบิดามารดาเป็นแบบหุ้นส่วน
- - - - Separation from parents
      - Having many different caregivers
      - Seeing strange sights, sounds, smells
      - New, different routines
      - Interrupted sleep
      - Day and night confusion
    - - Hard to comfort
      - console
      - clingy
  - - - Being left alone
      - Having to stay in strange bed/room
      - Loss of comforts of home, family
      - Being in contact with unfamiliar people
      - Painful procedures
      - Medical equipment that looks scary
  - - - Being away from school/friends
      - Thinking he/she is in hospital
        because he/she is being punished
      - Loss of control
      - Pain
      - Needles/shots
      - Dying during surgery
    - - “after your knee is healed, you will be able to play soccer again.”
  - - - Loss of control
      - Being away from school/friends
      - Having a part of his/her body damaged or changed in
      - appearance
      - Fear of surgery and risks
      - Pain
      - Dying during surgery
      - Fear of the unknown
      - Fear of what others will think about them being sick in hospital