Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

แนวคิดพื้นฐานในการบำบัดรักษาทางจิต, ทรรศนันทน์ บุญสวัสดิ์ เลขที่43 …

- - - - 2.1 ตัวตนด้านร่างกาย (physical self) หมายถึงการรับรู้เกี่ยวกับร่างกายของตนเอง
        
        การรู้จักตนเองทางสรีรภาพตามความเป็นจริงที่ตนเองเป็นอยู่เช่น เตี้ย สูง ขาว อ้วน ผอมเป็นต้น
        
        การรับรู้ความสามารถในการท าหน้าที่ของร่างกายและความสามารถในการควบคุมการท าหน้าที่ของร่างกาย
      - 2.2 ตัวตนส่วนบุคคล (personal self) หมายถึงการรับรู้คุณค่าของตนเอง
        
        เป็นความรู้สึกที่บุคคลที่เกี่ยวกับตนเองทั้งด้านความเชื่อ ความคาดหวัง ค่านิยม อุดมการณ์ ปณิธานในชีวิต เป็นต้น
        
        แบ่งออกเป็น
        
        2.2.1 ตัวตนด้านศีลธรรมจรรยา (moral-ethical self) เป็นการรับรู้เกี่ยวกับถูกผิดที่บุคคลประเมินตนเองจากการกระท าที่สอดคล้องหรือฝ่าฝืนค่านิยมทางศีลธรรมจรรยาที่ตนเองและยึดถืออยู่ในใจ
        
        2.2.2 ตัวตนด้านความสม่ำเสมอแห่งตน (self-consistency) เป็นความรู้สึกหรือการรับรู้ใน ลักษณะประจำตัวบางอย่างของตัวเอง ซึ่งมีลักษณะคงที่เช่น รับรู้ว่าตนเองเป็นคนหงุดหงิดง่าย ใจเย็น และรู้ว่าตนเองเป็น มานานแล้วและขณะนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังคงเป็นอยู่
        
        2.2.3ตัวตนด้านปณิธานหรือความคาดหวัง (ideal self or self expectation) เป็นความรู้สึกนึก คิดหรือทัศนคติเกี่ยวกับตนเอง ตามที่ตนเองปรารถนาจะเป็นบุคคลจะตั้งความคาดหวังไว้ว่าอยากจะ เป็นและจะพยายเปลี่ยนแปลงตนเองให้เป็นอย่างที่หวัง
        
        2.2.4 ตัวตนด้านการยอมรับนับถือตนเอง (self esteem) เป็นความรู้สึกนึกคิดเกี่ยวกับคุณค่าของ ตนเองในหลายๆด้านบุคคลจะประเมินตนเองโดยเปรียบเทียบคุณค่าที่ตนเองรับรู้ว่าตนเองมีอยู่หรือเป็นอยู่ (self concept) กับคุณค่าที่ตนเองปรารถนาจะเป็น (ideal self)
    - - ความตระหนักมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะของบุคคล ภาวะสุขภาพ ภูมิหลัง ด้านขนบธรรมเนียมประเพณี สิ่งแวดล้อมทั่วไป และสัมพันธภาพที่บุคคลมีต่อบุคคลอื่น
      - เครื่องมือในการดูแลผู้ป่วยประกอบด้วย
        
        3.1การตระหนักรู้ในตนเองในฐานะบุคคล เพราะบุคคลมีความแตกต่างกัน มีลักษณะเฉพาะตนเอง เช่น เจตคติ ความรู้สึก ความคิด ความต้องการที่แตกต่างกัน ทั้งทางด้านจิตใจ ด้านร่างกาย ด้านสังคม และ ด้านจิตวิญญาณ
        
        3.2การตระหนักรู้ในฐานะวิชาชีพ เช่น สัมพันธภาพระหว่างเพื่อนร่วมวิชาชีพ ระดับความจริงใจและ
        ความทุ่มเทในวิชาชีพ ทัศนคติต่อวิชาชีพ ความรู้และทักษะทางการพยาบาลจิตเวช
- - - - พยาบาลต้องวางแผนก่อนไปพบผู้ป่วย
      - เป้าหมาย
        
        เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถ
        
        2.1 ระบายความรู้สึกไม่สบายใจ
        
        2.2 เข้าใจปัญหาและยอมรับปัญหาของตนเอง ตลอดจนสามารถแก้ไขปัญหาของตนเองได้
        
        2.3 สร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่นได้ รู้จักพึ่งตนเอง ในขณะเดียวกันก็สามารถพึ่งพาคนอื่นได้
        
        2.4 ให้ความรักและรับความรักจากผู้อื่น
        
        2.5 เรียนรู้ในการปฏิบัติตนที่เหมาะสม
      - เนื้อหาเน้นเรื่องของความคิดอารมณ์ และ พฤติกรรมของผู้ป่วย
      - มีการเริ่มต้นสัมพันธภาพและมีการสิ้นสุดสัมพันธภาพเมื่อผู้ป่วยจําหน่ายกลับบ้านหรือขึ้นอยู่กับความสําเร็จของเปูาหมายที่ได้วางไว้
    - - มีการวางแผนหรือไม่มีก็ได้
      - เป้าหมายเพื่อให้เกิดความพอใจซึ่งกันและกัน
      - เนื้อหาตามความพอใจของทั้ง 2 ฝ่าย
      - มีการเริ่มต้น จะมีการสิ้นสุด สัมพันธภาพหรือไม่มีก็แล้วแต่ ความพอใจของทั้ง 2 ฝ่าย
  - - - พยาบาลยังไม่พบกับผู้ป่วย
      - กิจกรรมการพยาบาลดังนี้
        
        1.1 เตรียมตัวให้ชัดเจนในด้านเป้าหมายของการสร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วย
        
        1.2 วางแผนการสนทนาในแต่ละครั้งเกี่ยวกับวัตถุประสงค์การสนทนา สถานที่ เวลา และให้ข้อมูลต่าง ๆ กับทีมผู้รักษาได้ร่วมรับรู้
        
        1.3 ศึกษาข้อมูลเบื้องต้นของผู้ปุวยเกี่ยวกับแผนการรักษาที่ผ่านมา ปัญหาที่เคยเกิดขึ้น และภูมิหลังบางประการ เช่น อาชีพ สถานภาพการสมรส
        
        1.4 พยาบาลควรตรวจสอบสภาพด้านร่างกายและจิตใจของตนเองให้มีความพร้อมในด้านแนวความคิด และความรู้สึกในการเข้าไปสร้างสัมพันธภาพกับผู้ปุวย
      - ปัญหาที่พบ
        
        พยาบาลมีความกังวลเนื่องจากขาดทักษะการสร้างสัมพันธภาพ
    - - พยาบอลและผู้ป่วยทำความรู้จักกันเนื่องจากรู้สึกเป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน
      - สิ่งที่พยาบาลควรปฏิบัติ
        
        การเตรียมสถานที่และบรรยากาศให้น่าไว้วางใจ
        
        เมื่อพบหน้ากันควรกล่าวทักทายด้วยท่าทางเป็นมิตร พูดคุยเรื่องทั่วไปก่อน แนะนําตัว มาจากไหน บอกวัตถุประสงค์ บอกบทบาทหน้าที่ เพื่อเพิ่มความไว้วางใจในตัวพยาบาล
        
        กําหนดของตกลงในการสร้างสัมพันธภาพ เช่นวัตถุประสงค์ ระยะเวลาที่สนทนา ระยะเวลาที่ดูแล
        
        สร้างความไว้วางใจ โดยดารพแสดงถึงการยอมรับ ความเข้าใจ การเคารพในศักดิ์ศรีของผู้ป่วย ความสม่ําเสมอ ไวต่อความรู้สึก การรับฟัง ทั้งคําพูดและการกระทํา
        
        การค้นหา หรือระบุปัญหาที่แท้จริง เช่น การเสริมให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึก ค้นหาความคิดความเชื่อต่อปัญหาที่เกิดขึ้น การสนองตอบต่อปัญหาหรือความกังวลที่เกิดขึ้น
      - ปัญหาที่พบ
        
        ความวิตกกังวล(Anxiety)
        
        ผู้ป่วยเห็นพยาบาลเป็นคนแปลกหน้า ไม่เคยชินกับสัมพันธภาพที่ใกล้ชิดกับพยาบาล จะมีพฤติกรรมที่แสดงถึงภาวะวิตกกังวล ได้แก่ การกํามือ การบิดมือ การเคลื่อนไหวร่างกาย การสั่นขา น้ำเสียงที่พูดรัวและเร็ว
        
        พยาบาลกังวลว่าจะช่วยผู้ป่วยไม่ได้ กังวลในเรื่องการใช้เทคนิคการสนทนา การจับประเด็นสําคัญในสิ่งที่บอกผู้ปุวยเล่า ทําให้พยาบาลรู้สึกอึดอัด ไม่มั่นใจในการสนทนากับผู้ปุวยพยาบาลต้องวิเคราะห์ภาวะวิตกกังวลทั้งของตนเองและผู้ป่วย
        
        การทดสอบ (Testing)
        
        ผู้ป่วยมักจะทดสอบขอบเขตของสัมพันธภาพ ผู้ปวยไม่เคยชินกับสัมพันธภาพที่ใกล้ชิดกับพยาบาล อาจทดสอบว่าพยาบาลมีความต้องการ อะไรที่ซ่อนเร้นอยู่ โดยผู้ป่วยจะมีพฤติกรรมการทดสอบ เช่น การไม่มาพบพยาบาลตามเวลานัด การมาสาย หรือมาพบ พยาบาลแต่อยู่ไม่ครบตามเวลา
        
        การต่อต้าน (Resistance)
        
        ผู้ป่วยไม่รับรู้ และไม่มีสัมพันธภาพที่ใกล้ชิดกับพยาบาล อาจเป็นเพราะ ประสบการณ์เรื่องมนุษยสัมพันธ์ในอดีตของผู้ป่วยในอดีต จึงมีพฤติกรรมการแสดงออก ได้แก่ ไม่เปิดเผยตนเอง ไม่ มาพบพยาบาล มาพบพยาบาลอย่างเสียไม่ได้หรือบอกพยาบาลว่าไม่อยากมาพบ
    - - เป็นเวลาที่ผู้ป่วยได้พูดคุยปัญหาของตนเอง และมีแนวทางแก้ปัญหาของตนเอง
      - สิ่งที่พยาบาลควรปฎิบัติ
        
        รักษาสัมพันธภาพเพื่อการบําบัด
        
        ค้นหาสาเหตุปัญหา หรือสิ่งที่มากระทบ
        การดําเนินชีวิต โดยให้ผู้ป่วยระบายความรู้สึก และพยาบาลต้องรับฟัง ยอมรับ เข้าใจ และติดตามเรื่องราวต่างของผู้ป่วย
        
        ประเมินการเจ็บป่วยว่ามีผลกระทบอย่างไรบ้างกับชีวิต
        
        ร่วมกับผู้ป่วยในการวิเคราะห์หาสาเหตุ แ ละกลไกของปัญหาต่าง ๆ วิธีแก้ไขปัญหา หรือปรับปรุงพฤติกรรมให้เหมาะสม
        
        สนับสนุนด้านจิตใจ เช่น การให้เวลา ให้กําลังใจ ให้ข้อมูล
      - ปัญหาที่พบ
        
        การถ่ายโยงความรู้สึกของพยาบาลไปสู่ผู้ป่วย (Counter transference)ซึ่งก็คล้ายกับTransference ที่อาจจะเป็นได้ทั้งด้านบวก เช่น รักห่วงใย สงสาร หรือด้านลบ เช่น หมั่นไส้ เกลียดชัง เบื่อหน่าย ฯลฯ สิ่งที่ พยาบาลรักษาควรทําคือ คอยสังเกตอารมณ์จิตใจของตนเองให้ดี เมื่อพบว่าตนเองมี ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นก็ให้พยายามรู้เท่าทันมัน และต้อง ระวังไม่ให้มีผลต่อ กระบวนการรักษา
        
        1.ความวิตกกังวลของพยาบาล
        
        มีความรู้สึกร่วมกับผู้ป่วย(Sympathy)เป็นความรู้สึกที่พยาบาลเข้าไปร่วมกับความรู้สึกของผู้ป่วยโดยที่พยาบาลแยกความรู้สึกของตนเองไม่ได้
        
        การถ่ายโยงความรู้สึกของผู้ปุวยไปสู่พยาบาล (Transference)ปฏิกิริยาและความรู้สึกทุกชนิดที่ผู้ปุวย
        มีต่อพยาบาล โดยแบ่งออกได้เป็นความรู้สึกทางบวกและทางลบ ซึ่งที่มาของความรู้สึกเหล่านี้ อาจเกิดจากเหตุการณ์จริงที่เกิดในอดีต ส่งไปยังพยาบาล ซึ่งเป็นผู้มีความสําคัญต่อตัวเขาในปัจจุบัน
    - - เป็นระยะที่ผู้ป่วยได้รับการคลี่คลายปัญหาแล้ว
      - การยุติสัมพันธภาพเพื่อการบําบัดมีขั้นตอนดังนี้
        
        1.การเตรียมผู้ป่วย
        
        1.1ในกรณีที่ผู้ป่วยอยู่โรงพยาบาลแต่ต้องยุติสัมพันธภาพ เพราะนักศึกษาหมดระยะเวลาในการฝึกปฏิบัติงาน หรือพยาบาลย้ายไปอยู่ตึกอื่น ควรทําดังนี้
        
        1.1.1 ควรบอกให้ผู้ป่วยทราบ ถึงระยะเวลาที่นักศึกษาจะยุติสัมพันธภาพกับผู้ป่วยล่วงหน้าซึ่งนักศึกษาควรบอกกับผู้ป่วยตั้งแต่วันแรกว่านักศึกษาจะมาสนทนา กับผู้ป่วยนานเท่าไรและบอกผู้ป่วยเป็นระยะ ๆ
        
        1.1.2 บอกให้ผู้ป่วยทราบว่าอาการอะไรที่ดีขึ้นของผู้ป่วยว่ามีอะไรบ้าง รวมทั้งอาการที่ยังต้องแก้ไข หรือปัญหาอะไรบ้างที่ได้แก้ไขไปแล้ว และปัญหาอะไรบ้างที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข
        
        1.1.3 บอกถึงประโยชน์ที่นักศึกษาได้รับจากการสนทนากับผู้ป่วย และประเมินถึงประโยชน์ที่ผู้ป่วยได้รับจากการสนทนากับนักศึกษาพยาบาล
        
        1.1.4 ประเมินความรู้สึกของผู้ป่วยต่อการยุติสัมพันธภาพ
        
        1.1.5 บอกแหล่งที่ผู้ป่วยสามารถขอความช่วยเหลือได้ เช่น เจ้าหน้าที่ของหอผู้ป่วยหรือนักศึกษาพยาบาลในกลุ่มใหม่ที่มาฝึกปฏิบัติงานที่หอผู้ป่วย
        
        1.2ในกรณีที่ผู้ปุวยกลับบ้าน ควรมีการเตรียมตัวผู้ป่วยกลับบ้านดังนี้
        
        1.2.1 บอกถึงอาการของผู้ปุวยที่ดีขึ้น และอาการของผู้ปุวยที่ต้องแก้ไข (ถ้ามีอาการหลงเหลืออยู่)
        
        1.2.2 แนะนําข้อปฏิบัติในการดูแลสุขภาพ
        
        เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยสรุปสิ่งที่เกิดขึ้นในกระบวนการสร้างสัมพันธภาพ เช่นผู้ป่วยมีความคิดและความรู้สึกอย่างไร หรือผู้ป่วยได้รับอะไรบ้างจากการสนทนา
        
        สำหรับพยาบาลควรสรุปในส่วนที่ได้ร่วมแก้ปัญหากับผู้ป่วยโดยมุ่งเน้นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นในตัวผู้ป่วย พร้อมกับส่งเสริมความมั่นใจในความสามารถที่จะช่วยตนเองของผู้ป่วย
        
        ประเมินปฏิกิริยาของผู้ป่วยในระยะยุติสัมพันธภาพและให้เวลาผู้ป่วยได้บอกความรู้สึก
        
        ยุติหรือสิ้นสุดสัมพันธภาพในรูปแบบของวิชาชีพ โดยบอกผู้ป่วยให้ชัดเจนและเตรียมผู้ป่วยให้สามารถเผชิญปัญหาต่าง ๆ ได้ด้วยตนเอง
      - ปฏิกิริยาต่อการยุติสัมพันธภาพ (Reaction to termination)
        
        ด้านพยาบาลจะเกิดความรู้สึกเศร้า เพราะเกิดความรู้สึกผูกพันกับผู้ป่วย เป็นห่วงผู้ป่วย
        
        ด้านผู้ป่วย
        
        2.1 ไม่ยอมรับการยุติสัมพันธภาพ (Denial) เช่น ขอที่อยู่เพื่อที่จะติดต่อทางจดหมาย ขอรูป ขอไปเยี่ยมที่บ้าน
        
        2.2ไม่ยอมรับในตัวพยาบาล (Reject) ผู้ป่วยมองการยุติสัมพันธภาพของพยาบาลว่าพยาบาลไม่ยอมรับผู้ป่วยทําให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งผู้ป่วยจึงแสดงออกโดยการไม่ยอมรับในตัวพยาบาล
        
        2.3 โกรธและไม่เป็นมิตร (Anger and hostility) ซึ่งแสดงออกได้ทั้งคำพูดและท่าทาง เช่น การไม่มาพบพยาบาลตามเวลาที่นัดหมาย การพูดคุยแบบผิวเผิน
        
        2.4 มีพฤติกรรมถดถอย (Regression)อาจมีการป่วยมากขึ้น เพื่อที่พยาบาลจะได้ดูแลเขาต่อไป
        
        2.5 มีความรู้สึกเศร้า(grief) ที่พยาบาลจะต้องจากไป
- - - - ควรเป็นสถานที่ซึ่งไม่พลุกพล่านปราศจากสิ่งรบกวนและมีความเป็นส่วนตัว (Privacy)
      - บรรยากาศ ควรมีความสบายปลอดโปร่ง ไม่ทําให้ผู้ป่วยรู้สึกอึดอัด เพื่อให้ผู้ป่วยผ่อนคลายไว้วางใจ
      - ควรคำนึงสภาวะอาการของผู้ป่วยร่วมด้วย เช่น หากผู้ป่วยมีพฤติกรรมที่อาจหลบหนีหรือมีพฤติกรรมก้าวร้าว สถานที่อาจมีความจำเป็นต้องอยู่ภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่หอผู้ป่วย หรือภายในห้องแยกเป็นต้น
    - - การจัดที่นั่งรวมถึงลักษณะท่าทางของผู้สนทนา
      - ท่านั่งที่เหมาะสมควรเป็นท่าที่ผ่อนคลายและทั้งสองฝ่ายสามารถมองเห็นคู่สนทนาได้อย่างชัดเจน และสิ่งที่ควรระวังคือ ไม่ควรนั่งเผชิญหน้ากัน เนื่องจากทําให้ผู้ป่วยรู้สึกอึดอัด ท่านั่งในลักษณะดังกล่าวจึงควรเป็นการจัดท่านั่งในลักษณะทํามุมระหว่างคู่สนทนา 45องศาโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อแสดงความใส่ใจในสิ่งที่ผู้ป่วยต้องการสื่ออาจจะมีโต๊ะหรือไม่มีก็ได้ โดยหากมีโต๊ะจะเป็นลักษณะการนั่งระหว่างมุมโต๊ะทํามุม 45 องศา
      - ท่าทางที่ควรระวังสำหรับพยาบาล ได้แก่ การนั่งเท้าคาง เนื่องจากแสดงถึงความไม่สนใจผู้ป่วย การนั่งกอดอกหรือ การนั่งไขว่ห้างแสดงถึงการไม่เปิดเผยไม่เห็นด้วยและแสดงถึงอำนาจที่มีอยู่เหนือผู้ป่วย หรือการพูดคุยกับผู้ป่วยในขณะทํากิจกรรมอื่นร่วมด้วย เช่นจดบันทึกเขียนรายงาน เพราะแสดงให้ผู้ป่วยรู้สึกไม่อยากพูดคุยรบกวนพยาบาล และไม่เปิดเผยข้อมูลที่เป็นปัญหาออกมาเป็นต้น
    - - หากระยะห่างระหว่างพยาบาลกับผู้ป่วยมีมากเกินไป ก็จะทําให้การสื่อสารขาดความชัดเจนห่างเหิน
      - หากระยะห่างใกล้ชิดเกินไป จะทําให้ผู้สนทนารู้สึกอึดอัด หรือในกรณีที่ผู้ป่วยมีภาวะความหวาดระแวงก็อาจทําให้ผู้ป่วยหวาดระแวงมากยิ่งขึ้น
      - ระยะห่างสำหรับการปรึกษา หรือในสังคมที่เหมาะสมอาจมีระยะห่างระหว่าง 4-12 ฟุต
    - - เทคนิคที่ช่วยกระตุ้นให้ผู้ป่วยพูดระบายความคิดความรู้สึก
      - เทคนิคการส่งเสริมให้ผู้ป่วยรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง
      - เทคนิคที่ช่วยพยาบาลกับผู้ป่วยเข้าใจให้ตรงกัน
      - เทคนิคช่วยส่งเสริมความเข้าใจในการปรับตัวผู้ป่วย
      - เทคนิคการกระตุ้นและส่งเสริมการสนทนา
  - - - วิธีแก้
        
        ตามหาผู้ป่วย
        
        นัดหมายใหม่ อาจต้องจัดเวลาและสถานที่ใหม่
        
        เตือนผู้ป่วยล่วงหน้าก่อนถึงวันนัด
        
        จดวัน เวลานัดให้ผู้ป่วยในใบนัด
    - - วิธีแก้
        
        พิจารณาว่าผู้ป่วยรู้จักเวลาหรือสถานที่หรือไม่
        
        คุยเตือนกับผู้ป่วยเรื่องเวลานัดที่เคยตกลงไว้ว่าเริ่มเวลาเท่าใด และเลิกเวลา
        
        เท่าใด
        
        พยาบาลไปให้ตรงเวลา และรอผู้ป่วย ณ สถานที่นัดอย่างสงบ
        
        พูดคุยกับผู้ป่วยเรื่องเหตุผลที่มาพบช้ากว่าเวลานัด
        
        จบการสนทนาตามเวลาที่ได้กําหนดไว้
    - - ให้แจ้งผู้ป่วยโดยตรง หรือผ่านบุคคลที่จะส่งข่าวให้ผู้ป่วยทราบหรืออาจเขียนโน๊ตบอก
      - ขอโทษ และให้เหตุผล
      - นัดหมายใหม่ให้เหมาะสม
    - - สำรวจความต้องการที่ขอเช่นนั้น
      - ปฐมนิเทศใหม่ถึงเรื่องเวลากำหนดการนัดตามที่ได้ตกลงกันไว้ในตอนแรก
      - กำหนดการนัดหมายใหม่ตามความเหมาะสมของทั้งสองฝ่าย
    - - พยาบาลนั่งรอในห้องนั้น
        รอการกลับของผู้ป่วยในห้องอย่างสงบ
    - - อนุญาตให้อ่านได้
    - - อภิปรายกับผู้ป่วยเรื่องความแตกต่างความสัมพันธ์ในสังคมกับสัมพันธภาพเพื่อการบําบัด
      - ไม่ตอบโต้ผู้ป่วย ให้นิ่งและสงบ
      - อภิปรายเหตุผลกับผู้ป่วยในการกระทําเช่นนั้น
      - สนทนา อภิปรายถึงเรื่องวิธีปฏิบัติซึ่งใช้กันเคยทั่วไปในหน่วยงานหรือสถานบริการซึ่งผู้ป่วยเข้ามารับการรักษานี้
    - - ตอบคำถามอย่างสั้น ๆ เฉพาะที่เป็นความจริงและเป็นข้อมูลทั่วไป
    - - ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ แสดงว่าคําถามจะต้องไปกระทบความรู้สึกบางอย่างของผู้ป่วยและน่าจะเป็นประโยชน์ต่อการวิเคราะห์ปัญหา
      - อย่าเปลี่ยนเรื่อง ให้มุ่งการสนทนาที่ประเด็นดังกล่าวนั้น
      - ยกประเด็นขึ้นมาให้ชัดเจนอีกครั้ง
      - ช่วยผู้ป่วยให้ระลึกถึงประเด็นว่าอาจเป็นประโยชน์ต่อการคลี่คลายปัญหาของผู้ป่วย
      - พยาบาลพยายามแยกแยะปัญหาจากข้อมูลให้ละเอียด อย่าให้เบนเรื่องออกนอกทาง หรือระวังอย่ารุกเร้าจนเกินไป ถ้าหากผู้ป่วยยังไม่พร้อมให้ค่อย ๆ คุยไปเรื่อย ๆ และบันทึกเรื่องประเด็นสําคัญเหล่านี้ไว้ เพื่อจะได้สืบค้นไปเรื่อย ๆ