Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

2...บทที่6การพยาบาลเด็กที่มีปัญหาการติดเชื้อ - Coggle Diagram

- - - - เป็นผื่นสีแดงบวมที่ผิวหนัง (มักจะเกิดที่บริเวณขาหรือแขน) ทำให้รู้สึกแสบร้อน สามารถแพร่กระจายได้อย่างรวดเร็วในเวลาเพียง 24 ชั่วโมง
        
        มีรอยบาดแผล รอยขีดข่วน หรือแมลงกัดต่อย
        
        มีโรคทางผิวหนังเรื้อรัง (เช่น กลาก)
        
        เป็นโรคอ้วนหรือมีน้ำหนักเกิน
        
        ระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอเนื่องจากโรคเบาหวาน โรคไต หรือโรคตับ ลูคีเมียร์ (มะเร็งเม็ดเลือดขาว) และการรักษาด้วยการฉายรังสี หรือเอดส์
    - - มีผื่นที่ผิวหนังในทันทีทันใดและกระจายไปยังส่วนต่างๆอย่างรวดเร็วภายใน 24 ชั่วโมง
        
        บริเวณผิวที่อักเสบเป็นสีแดงมีขนาดใหญ่ขึ้น
        
        รู้สึกปวดบริเวณที่ติดเชื้อ
        
        เจ็บปวด
        
        ผิวตึงและแตกออก
        
        มีไข้
    - - เซลล์เนื้อเยื่ออักเสบสามารถรักษาให้หายได้โดยทานยาปฏิชีวนะเป็นเวลา 10-14 วัน อาการจะเริ่มดีขึ้นประมาณ 3 วันให้หลัง แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ควรทานยาให้หมด
  - - - ผิวหนังที่เกิดรอยโรคจะมีลักษณะเป็นผื่นใหญ่แดงสด ปวด บวม และร้อน ถ้าใช้หลังมือคลำดูจะออกร้อนกว่าผิวหนังปกติ ต่อมาผื่นจะลุกลามขยายตัวออกไปโดยรอบอย่างรวดเร็วคล้ายไฟลามทุ่ง ผิวหนังในบริเวณนั้นจะนูนเป็นขอบแยกจากผิวหนังปกติอย่างชัดเจน (ผิวหนังจะบวมแข็งตึง) และมีลักษณะเป็นมันคล้ายเปลือกส้มหรือหนังหมู (Peau d’ orange)
    - - ผู้ป่วยควรปฏิบัติตัวตามค้าแนะน้าของแพทย์
        
        ผู้ป่วยพักผ่อนให้มาก ๆ พยายามอย่าเคลื่อนไหวส่วนที่อักเสบ เดินให้น้อยลง ควรยกแขนหรือขาส่วนที่อักเสบให้สูงขึ้นกว่าระดับหัวใจเพื่อลดอาการปวดบวม
        
        ในผู้ป่วยที่มีอาการไม่รุนแรง สามารถรักษาโดยการกินยาปฏิชีวนะเพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรียและรักษา
    - - มาจากการติดเชื้อแบคทีเรียว่า “เบตาเฮโมโลติกสเตรปโตคอคคัสกลุ่มเอ” (group A beta-hemolytic streptococcus – GABHS) หรือที่มีอีกชื่อเรียกหนึ่งว่า “สเตรปโตคอคคัส ไพโอจีนัส”
    - - ในรายที่อาการยังไม่ดีขึ้นภายใน 3-5 วัน หรือมีอาการรุนแรง ผื่นยังลามหรือยังคงมีไข้ หรือพบในผู้ที่เป็นเบาหวานหรือผู้ที่มีภาวะภูมิคุ้มกันต้านทานโรคต่่ำ หรือสงสัยว่ามีภาวะโลหิตเป็นพิษแทรกซ้อน ควรรีบไปพบแพทย์ก่อนนัดเพื่อประเมินอาการ
        
        ถ้าเป็นมากแพทย์จะรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาลและฉีดยาปฏิชีวนะอย่างยาเพนิซิลลินวี (Penicillin V) ในขนาด 1-2 ล้านยูนิต เข้าทางหลอดเลือดดำทุก ๆ 4-6 ชั่วโมง จนกว่าอาการจะทุเลาแล้วจึงค่อยเปลี่ยนไปใช้ยาปฏิชีวนะแบบกิน
  - - - จากผิวหนังติดเชื้อแบคทีเรียชนิด Streptococcus pyogenes และชนิด Staphylococcus aureus ซึ่งเป็นเชื้อที่อาจพบได้บริเวณผิวหนังและทางเดินหายใจ
    - - มักพบเกิดเป็นรอยโรคที่ผิวหนังบริเวณใบหน้าหรือบริเวณแขน-ขา ที่มีแผลอยู่ก่อนแล้ว โดยเริ่มด้วยมีตุ่มน้ำหรือตุ่มหนองเล็กๆที่มีผนังบางๆซึ่งจะแตกออกง่ายจึงท้าให้บริเวณแผลแฉะไปด้วยน้้าเหลืองและน้ำหนอง ซึ่งบางบริเวณจะแห้งกรังเป็นสะเก็ดกรังสีหลืองๆคล้ายน้ำผึ้งเรียกว่า Impetigo contagiosa และในผู้ป่วยประมาณ 30% อาจมีตุ่มน้ำพองขนาดใหญ่ได้เรียกว่า Bullous impetigo
    - - การสอบถามประวัติอาการ ประวัติการเกิดแผล ประวัติการสัมผัสโรค
        
        การตรวจร่างกาย จากการตรวจดูรอยโรคเป็นสำคัญ โดยอาจส่งเพาะเชื้อจากแผลเพื่อยืนยันชนิดของเชื้อโรคและเพื่อดูประสิทธิภาพของยาปฏิชีวนะต่อเชื้อที่ก่อโรคพุพอง
        
        การตัดชิ้นเนื้อจากรอยโรคเพื่อการตรวจทางพยาธิวิทยา
    - - การดูแลแผล โดยการทำแผลด้วยน้ำเกลือทำแผล
        
        การกำจัดเชื้อโรค คือ การทานยาปฏิชีวนะ
    - - รักษาสุขอนามัยพื้นฐาน ไม่คลุกคลีกับผู้ป่วยโรคพุพอง ไม่ใช้เครื่องใช้ร่วมกัน
        
        เมื่อมีแผลเกิดขึ้นควรรักษาความสะอาดแผลเสมอ
        
        ตัดเล็บให้สั้น ไม่แกะ เกา บีบ แผล
        
        ล้างมือให้สะอาดบ่อยๆและทุกครั้งที่สัมผัสแผล
- - - - เป็นตุ่มขึ้นตามผิวหนัง มักพบขึ้นตามล้าตัว แขนขา รักแร้ ข้อพับแขน ขาหนีบ บริเวณอวัยวะเพศ (โดยเฉพาะในผู้ใหญ่) และอาจพบได้ที่บริเวณใบหน้าและรอบดวงตา
        
        ตัวหูดจะมีลักษณะเป็นสีเหลืองหรือเป็นสีของผิวหนัง (สีเนื้อ) รูปโดม และมีลักษณะเฉพาะคือ ผิวหูดจะเรียบเป็นมันคล้ายไข่มุกและตรงกลางจะมีรอยบุ๋มลงไปคล้ายสะดือ
    - - .
        
        สามารถติดต่อได้โดยตรงจากการสัมผัสผิวหนังตรงรอยโรค
        
        จากการแกะหรือเกาผิวหนัง
        
        จากการมีเพศสัมพันธ์กับผู้ป่วย
        
        การใช้สิ่งของร่วมกับผู้ป่วย
    - - ตั้งแต่รับเชื้อมาจนเกิดอาการมักจะใช้เวลาประมาณ 2-7 สัปดาห์
    - - จากการตรวจรอยโรคที่ผิวหนังด้วยตาเปล่า
    - - เป็นไวรัสที่มีชื่อว่า “เอ็มซีวี”
    - - มักจะหายไปได้เองภายใน 6-9 เดือน มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่อาศัยเวลานานถึง 2-3 ปีหูดข้าวสุกจึงจะหาย โดยไม่ท้าให้เกิดแผลเป็น
        
        ผู้ป่วยห้ามแกะหรือเกาที่บริเวณรอยโรค เพื่อป้องกันการติดเชื้อ
        
        ควรแจ้งให้คู่นอนทราบ และไปพบแพทย์เพื่อตรวจวินิจฉัยและรักษาไปพร้อม กัน
        
        เมื่อสัมผัสรอยโรค ควรล้างมือด้วยสบู่ล้างมือให้สะอาด
  - - - หูดเป็นโรคติดต่อที่สามารถติดต่อได้จากการสัมผัสถูกคนที่เป็นหูดโดยตรง แต่ผิวหนังที่มีบาดแผลหรือรอยถลอกจะติดเชื้อได้ง่ายกว่าผิวหนังที่ปกติ เพราะเชื้อไวรัสสามารถแทรกตัวลงไปได้ง่ายขึ้น
    - - เมื่อเชื้อไวรัสแทรกซึมเข้าไปในเซลล์ผิวหนังก็จะเกิดการแบ่งตัวอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นหูดงอกออกจากผิวหนังส่วนที่ปกติ ซึ่งตั้งแต่รับเชื้อมาจนเกิดอาการมักจะใช้เวลาประมาณ 2-8 เดือน
    - - หูดเกิดจากการติดเชื้อไวรัสเอชพีวี หรือ “ฮิวแมน แปปิโลมา ไวรัส” (Human Papilloma Virus – HPV)
    - - หูดที่พบได้บ่อยที่สุด มีลักษณะนูนเป็นตุ่มกลมแข็ง ผิวหยาบ ขรุขระ ออกเป็นสีเทา ๆ เหลือง ๆ หรือสีน้้าตาล
    - - ดูอาการของผู้ป่วย การตรวจลักษณะของก้อนเนื้อ และอาจต้องตัดชิ้นเนื้อเพื่อส่งตรวจทางพยาธิวิทยา
    - - ด้วยยาใช้ภายนอก
        
        การใช้แสงเลเซอร์
        
        การผ่าตัด
        
        ใช้สารเคมี
        
        การรักษาด้วยความเย็น
        
        การรักษาด้วยระบบอิมมูน
- - - - ช่องปาก ผิวหนัง
    - - candidiasis ของผิวหนังเป็นผื่น ผื่นมักจะทำให้เกิดอาการแดงและมีอาการคันที่รุนแรง ในบางกรณีการติดเชื้ออาจท้าให้ผิวหนังแตกและเจ็บได้ แผลและ pustules อาจเกิดขึ้น
    - - เชื้อ candida albicans
    - - ปฏิบัติตาม แพทย์ พยาบาล แนะน้า รักษาสุขอนามัยพื้นฐาน
        
        ใช้ยาต่างๆตามแพทย์สั่งให้ครบถ้วน ไม่ขาดยา ไม่หยุดยาเองถึงแม้อาการจะดีขึ้นแล้ว
        
        รักษาควบคุมโรคต่างๆที่เป็นสาเหตุ/ปัจจัยเสี่ยงให้ได้ดี
    - - การใช้ยาต้านเชื้อราชนิดต่างๆตามความรุนแรงของอาการและตามดุลพินิจของแพทย์
        
        การรักษาประคับประคองตามอาการ เช่น การให้สารน้ำกรณีมีภาวะขาดน้้ำจากเจ็บคอจนดื่มน้้ำได้น้อย การใช้ยาแก้ปวด/เจ็บกรณีเจ็บที่รอยโรคมาก เป็นต้น
  - - - เชื้อ dimorphic yeast malassezia furfur
      - ผิวราบขนาดเล็ก สีต่างๆ มีขุยบางๆ มักพบบริเวณคอ หน้าอก หลังและต้นแขน
    - - ทำความสะอาดผิวหนัง ยาทาต้านเชื้อรา รับประทานยา
  - - - 1.ลักษณะทางคลินิก
        
        โรคกลากที่ศีรษะ (tinea capitis)
        
        โรคกลากที่ล้าตัว (tinea corporis)
        
        โรคกลากที่ใบหน้า (tinea faciei)
        
        โรคกลากที่ขาหนีบ (tinea cruris)
      - 2.การตรวจทางห้องปฏิบัติการ
        
        ขูดขุยหรือสะเก็ดจากผื่น
        
        การเพาะเลี้ยงเชื้อ ท้าเฉพาะในรายที่มีปัญหาทางการวินิจฉัยและการรักษา
    - - 1.ยาทา
        
        ระยะเวลาที่ให้ขึ้นกับต้าแหน่งที่เป็นคือ กลากที่ผิวหนังทั่วไป ให้นาน 2 - 4 สัปดาห์
        
        กลากที่หนังศีรษะ ฝ่ามือ ฝ่าเท้า อย่างน้อย 6 - 8 สัปดาห์
      - 2.ยารับประทาน
        
        กลากที่หนังศีรษะ เส้นผม และเล็บ
        
        กลากที่ผิวหนัง ที่เป็นบริเวณกว้าง ไม่ตอบสนองต่อยาทา เป็นเรื้อรัง หรือกลับเป็นซ้้าบ่อย ๆ
        
        รายที่มีโรคตามระบบอื่น ๆ หรือได้ยากดภูมิต้านทาน
- - - - 1.ระยะเฉียบพลัน
      - 2.ระยะกึ่งเฉียบพลัน
      - 3.ระยะเรื้อรัง
  - - - ระยะเฉียบพลัน: ใช้ล้างแผลแบบเปียกด้วยน้ำเกลือและด่างทับทิม
      - ระยะกึ่งเฉียบพลัน: ทา corticosteroid cream
      - ระยะเรื้อรัง: ใช้ keratolytic agent ร่วมกับ corticosteroid cream หรือ ointment ทาเพื่อให้ผิวหนังบางลง
      - ยาลดคัน
      - ต้องแห้งสะอาด ไม่หมักหมม
      - ทาวาสลีนเพื่อไม่ให้ผิวสัมผัสกับปัสสาวะ อุจจาระ
      - ถ้าผิวหนังอักเสบมาก อาจใช้ยาต้านเชื้อราร่วมด้วย