Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลผู้ป่วยโรคจิตเภท (Nursing Care for Person with Schizophrenia) -…

- - - - 1.1 Persecutory delusions เป็นลักษณะที่พบบ่อยที่สุด
        โดยหมายถึงลักษณะของอาการหลงผิด
        ที่เชื่อว่าตนเองนั้นจะโดนปองร้าย ทำให้อับอาย
        หรือกลั่นแกล้งจากบุคคลอื่น ๆ
      - 1.2 Referential delusions หมายถึง อาการหลงผิด
        ที่เชื่อว่า ท่าทาง คำพูดของบุคคลอื่น หรือ
        สภาพแวดล้อมต่าง ๆ นั้นมีความหมายสื่อถึงตนเอง
      - 1.3 Grandiose delusions หมายถึง อาการหลงผิด
        ที่เชื่อว่าตนเองมีความสามารถเหนือกว่าผู้อื่น
        อย่างมาก หรือเป็นคนสำคัญและมีชื่อเสียงอย่างมาก
      - 1.4 Erotomanic delusions หมายถึง อาการหลงผิด
        ที่เชื่อว่ามีผู้อื่นมาหลงรักตนเอง
      - 1.5 Nihilistic delusions หมายถึง อาการหลงผิด
        ที่เชื่อว่ามีสิ่งเลวร้ายหรือหายนะนั้นได้เกิดขึ้น
        กับตัวเอง หรือจะต้องเกิดขึ้นกับตัวเอง
      - 1.6 Jealousy delusions หมายถึง อาการหลงผิดที่เชื่อว่าคู่ครองนอกใจ
      - 1.7 Somatic delusions หมายถึง อาการหลงผิด
        ที่มีเนื้อหาเจาะจงกับอาการทางร่างกายหรืออวัยวะใดๆ
      - 1.8 Thought withdrawal หมายถึง อาการหลงผิดที่เชื่อว่า
        ความคิดของตนเองนั้นถูกทำให้หายไปโดยพลังอำนาจบางอย่าง
        เช่น อำนาจสวรรค์ดูดความคิดให้หายไป
      - 1.9 Thought insertion หมายถึง อาการหลงผิดที่เชื่อว่า
        มีพลังอำนาจบางอย่างใส่ความคิดที่ไม่ใช่ของตนเองเข้ามา
        เช่น มนุษย์ต่างดาวใส่ความคิดเข้ามาให้กระพริบตา
      - 1.10 Thought Controlled หมายถึง อาการหลงผิดที่เชื่อว่า
        พลังอำนาจบางอย่างควบคุมความคิด และบงการให้ตนเคลื่อนไหว
        หรือคิดตามนั้น เช่น อำนาจบางอย่างสั่งให้ตนเองเดินไปตากผ้า
  - - - หากความยุ่งเหยิงและไม่เป็นระเบียบของกระบวนความคิดนั้น
        รุนแรงมากอาจทำให้คำพูดนั้นฟังไม่รู้เรื่อง (incoherent)
        โดยใช้คำที่มีความหมายแต่ไม่เกี่ยวข้องกันมาเรียงประโยค (word salad) เช่น “คุณหมอใครหมูไปไก่ขันมาส่งน้้ำ”
        หรือพูดคำที่ไม่มีความหมายออกมาเป็นภาษาใหม่ (neologism)
        เช่น “ออฟโพรเลนกุมมีบัสสึโคว๊ท” เป็นต้น
  - - - 5.1 การแสดงอารมณ์ที่ลดลง (Decreased emotional expression)
        ซึ่งสังเกตจากการแสดงออกทางสีหน้าสำเนียงขึ้นลงของเสียง
        การใช้ภาษากายในการสื่อสาร
      - 5.2 แรงกระตุ้นภายในที่ลดลง (Avolition/Amotivation)
        ซึ่งส่งผลให้ผู้ป่วยอาจนั่งเฉย ๆ อยู่เป็นระยะเวลานานไม่แสดงความสนใจ
        ที่จะเข้าร่วมกิจกรรมใด ๆ และไม่สนใจที่จะทำสิ่งที่ก่อให้เกิดประโยชน์หรือ
        ผลงานใด ๆ
      - 5.3 ปริมาณการพูดที่ลดลง (Alogia)
      - 5.4 การมีความสุขจากกิจกรรมต่าง ๆ ที่เคยชอบหรือสนใจลดลง (Anhedonia)
      - 5.5 การเข้าสังคมที่ลดลง (Asociality)
- - - - ต้องเข้าเกณฑ์ของ A ของโรคจิตเภท
    - - อาจจะเข้าเกณฑ์ข้อ Aแต่ต้องไม่เข้าเกณฑ์ข้อ Cของโรคจิตเภท
    - - ต้องเข้าเกณฑ์ของโรคจิตเภท
  - - - อาการโรคจิตต้องมีความสัมพันธ์กับอาการทางอารมณ์
    - - มีอย่างน้อย 2 สัปดาห์ที่อาการโรคจิตคงอยู่
        โดยไม่มีอาการทางอารมณ์
    - - อาการโรคจิตเป็นต่อเนื่องนานกว่า 6 เดือน
  - - - ต้องเข้าเกณฑ์ majordepressive episode manic episode
    - - ต้องเข้าเกณฑ์ major depressive episode
        manic episode
    - - อาจจะเข้าเกณฑ์ majorต้องเข้าเกณฑ์major
        depressive episodeหรือ manic episode
  - - - อาการทางอารมณ์ต้องเกิดขึ้นเป็นส่วนใหญ่
        ระยะเวลาการเจ็บป่วยทั้งหมด
    - - อาการทางอารมณ์ต้อง
        เป็นอาการหลักของอาการป่วย
    - - อาการทางอารมณ์ต้องเกิดขึ้นเพียงส่วนน้อย
        รองระยะเวลาการเจ็บป่วยทั้งหมด
- - - - 1.1 การรักษาด้วยยา (pharmacological interventions) มีความจำเป็นและสำคัญมากโดยเฉพาะการรักษาด้วยยาต้านโรคจิตซึ่งเป็นมาตรฐานในการรักษาผู้ป่วยจิตเภทถึงแม้การรักษาด้วยยาไม่ได้ทำให้โรคหายขาด แต่การใช้ยาต้านโรคจิตเพื่อควบคุมอาการของโรคจิตเภทลดอัตราการกลับเป็นซ้ำและลดอัตราการกลับเข้ามารักษาในโรงพยาบาลได้อย่างมีประสิทธิภาพ
    - - 2.1 การจัดการรายกรณี (case managementโดยมีพยาบาลผู้รับผิดชอบรับผู้ป่วยไว้ในความดูแลและทำหน้าที่ประสานงานกับทีมบำบัดเพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลรักษาอย่างต่อเนื่อง)
      - 2.2 การบำบัดโดยการให้ความรู้ในการจัดการตนเอง (self-management education)เป็นการ ฝึกให้ผู้ป่วยมีการวางแผนกิจกรรมที่จะต้องทำและตัดสินใจในชีวิตประจำวัน รวมถึงการฝึกกิจกรรมเพื่อสร้างเสริมสุขภาพ
      - 2.3 การบำบัดโดยใช้ทักษะการแก้ปัญหา (problem solving therapy)การบำบัดโดยใช้ทักษะการแก้ปัญหาเป็นการเรียนรู้การตอบสนองต่อปัญหาหรือความยุ่งยากต่างๆ
      - 2.4 การบำบัดการรู้คิด-ปรับพฤติกรรม (cognitive behavior therapy)การบำบัดการรู้คิด-ปรับพฤติกรรมในผู้ป่วยจิตเภท เน้นการช่วยให้ผู้ป่วยปลดพันธะหรือการเชื่อมโยงระหว่างความคิดความรู้สึกด้านลบ ปัญหาหรือพฤติกรรมการทำร้ายตนเอง
      - 2.5 การให้การบำบัดกับครอบครัว (family interventions)ดังนั้นการให้การบำบัดกับสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจิตเภทจึงช่วยให้
        สมาชิกในครอบครัวมีการปรับเปลี่ยนทัศนคติต่อผู้ป่วยไปในทางบวกมากขึ้นมีความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของโรคและการดูแลรักษามากขึ้น มีการฝึกทักษะการแก้ปัญหา การสร้างเครือข่ายทางสังคมรวมทั้งการเพิ่ม
        คุณภาพชีวิตในครอบครัว
      - 2.6 การฝึกทักษะทางสังคม (Social skills training)การได้เรียนรู้
        การสื่อสารและการแสดงออกที่เหมาะสมจากต้นแบบจะช่วยลดพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงลงได้และเพิ่มความร่วมมือในการรักษา
      - 2.7 ศิลปะบำบัด (arts therapies)จุดเน้นของศิลปะบำบัดคือการสร้าง
        สัมพันธภาพเพื่อการบำบัดระหว่างผู้บำบัดและผู้ป่วยซึ่งทำให้ผู้ป่วยสามารถแสดงออกทางอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ และถ่ายทอดออกมาในรูปแบบของศิลปะชนิดต่างๆ ซึ่งทำให้ผู้ป่วยสามารถพัฒนารูปแบบใหม่ๆในการสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น
      - 2.8 การบำบัดรูปแบบอื่นๆ เพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยจิตเภท ได้รับการศึกษาหรือความรู้เพิ่มเติมส่งเสริมความแข็งแรงของสุขภาพร่างกายเน้นการรับประทานอาหารเพื่อสุขภาพและการออกกำลังกายเคลื่อนไหวและส่งเสริมการมีงานทำ
- - - - ระยะเฉียบพลัน (Acute phase) ระยะนี้ผู้ป่วยมักได้รับการรักษาในโรงพยาบาล โดยเฉพาะหากพบว่าผู้ป่วยมีพฤติกรรมที่อาจเป็นอันตรายต่อตนเองและผู้อื่น หรือผู้ป่วยปฏิเสธการรับประทานอาหารหรือน้้ำ
        เป็นระยะที่ผู้ป่วยมีอาการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลากิจกรรมการพยาบาลมุ่งเน้นความปลอดภัยของผู้ป่วยเป็นหลัก
      - ระยะที่ผู้ป่วยเริ่มมีอาการดีขึ้น (Stabilization please) เป็นระยะที่อาการดีขึ้นแต่ยังคงมีความเสี่ยงต่อการมีอาการทางจิตมากขึ้น หากผู้ป่วยได้รับยาไม่เหมาะสมหรืออยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีความตึงเครียดมากอาจมีอาการทางจิตกำเริบได้ การพยาบาลในระยะนี้มุ่งเน้นการเฝ้าระวังอาการกำเริบและการช่วยให้ผู้ป่วยเข้าใจเรื่องโรคจิตเภท
      - ระยะที่อาการสงบแต่อาจมีอาการทางลบหลงเหลืออยู่ (Maintenance phase) เป็นระยะของการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วยและครอบครัวเพื่อให้ผู้ป่วยสามารถกลับไปใช้ชีวิตในชุมชนได้ตามปกติและส่งเสริมให้ ผู้ป่วยร่วมมือกับการรักษา การป้องกันการกลับเป็นซ้ำและเพิ่มคุณภาพชีวิต