Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

(ข้อวินิจฉัยที่ 3 ขาดสารอาหาร (Mainutrition) อย่างรุนแรงเนื่องจากภาวะของโร…

- - - - ดูแล personal hygine และ unit care ให้สะอาดอยู่เสมอ จัดสภาพแวดล้อมให้สะอาด สงบ เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความสุขสบายมากที่สุด
      - แจ้งการพยาบาลให้ผู้ป่วนทราบทุกครั้งและทำกิจกรรมทางการพยาบาลด้วยความเมตตานุ่มนวล
      - ให้ความช่วยเหลือเมื่อผู้ป่วยร้องขอ
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับสารอาหารที่เพียงพอตามแผนการรักษาของแพทย์
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์
    - - เข้าใจและยอมรับพฤติกรรมของผู้ป่วยและญาติ
      - แนะนำให้ผู้ป่วยและญาติปรับตัวและยอมรับกับความเจ็บป่วยในครั้งนี้ และผลที่จะตามมาในอนาคต
      - ดูแลประคับประคองตามแผนการรักษาของแพทย์
      - สร้างสัมพันธภาพที่ดีและความเชื่อมั่นในการรักษาของแพทย์และการพยาบาลต่างๆ เพื่อให้ผู้ป่วยไว้ใจและเชื่อมั่นในศักยภาพทางการพยาบาล เพื่อสร้างกำลังใจและความเชื่อมั่นให้แก่ผู้ป่วยและญาติ
      - สนับสนุนและแนะนำให้ญาติทำกิจกรรมร่วมกับผู้ป่วยอยู่เสมอ เพื่อสร้างกำลังใจให้กับผู้ป่วย
- - - - เพิ่มความสามารถในการเคลื่อนไหวร่างกาย
      - บรรเทาอาการปวดหลังบริเวณไขสันหลัง
    - - ประเมินความรุนแรงของอาการปวดหลังและความสามารถในการเคลื่อนไหวร่างกาย
      - แนะนำท่านอนให้ถูกต้องโดยให้นอนบนที่นอนที่แน่น ไม่อ่อนนุ่มจนเกินไป หนุนหมอนเตี้ยๆ พยุงบริเวณคอและหัวไหล่ให้กระดูกสันหลังอยู่ในแนวตรงส่วนสะโพกและเข่างอเล็กน้อย(ใช้หมอนรองใต้เข่า)เพื่อให้กล้ามเนื้อหลังหย่อนตัวช่วยลดอาการปวด
      - ไม่ออกกำลังกายในท่าที่มีการงอหรือบิดของกระดูกสันหลังอาจใส่เครื่องช่วยพยุง(L-S support)บริเวณเอวเวลาลุกนั่งหรือเดิน
      - ส่งเสริมให้มีการออกกำลังกายกล้ามเนื้อบริเวณหลัง สะโพก และก้นกก เพื่อเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อในการช่วยลุกจากเตียงได้เร็วขึ้น
      - ถ้าปวดมากให้ยาบรรเทาอาการปวดหรือยาคลายกล้ามเนื้อตามแผนการรักษาและสอนให้ผู้ป่วยทราบถึงฤทธิ์ข้างเคียงของยาโดยเฉพาะยาประเภท NSAID
      - แนะนำให้ใช้ความร้อนประคบ(Warm compress)บริเวณหลังเพื่อให้กล้ามเนื้อหย่อนตัวช่วยลดอาการปวดได้
    - - บ่นปวดน้อยลง สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้มากขึ้นโดยไม่มีอาการปวดมาก
    - - ผู้ป่วยรู้สึกแน่นท้อง อึดอัดท้อง
      - ผู้ป่วยบอกว่าปวดท้อง
      - ผู้ป่วยบอกว่าปวดหลังบริเวณไขสันหลัง
    - - ผู้ป่วยใส่เครื่องช่วยพยุงบริเวณเอวเวลาลุกนั่งหรือเดินตลอดเวลา พยายามระมัดระวังท่าทางของตนเอง ในการลุกนั่ง ยืน หรือเดิน ให้ถูกต้อง สามารถทำกิจวัตรประจำวันต่างๆได้ดี บ่นปวดหลังน้อยลง
  - - - แยกตัว ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่น
      - ซึมเศร้า เงียบขรึม พูดน้อย/ร้องไห้
      - ปฏิเสธการมีส่วนร่วมในการดูแลตนเอง
      - นอนไม่หลับ สีหน้าวิตกกังวล ครุ่นคิด
      - บอกอยากตาย/ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยยอมรับและปรับตัวให้ได้กับการสูญเสียอวัยวะและการทำหน้าที่ของร่างกาย สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข
    - - หน้าตาสดชื่นขึ้น
      - พูดคุยกับผู้อื่นตามปกติ
      - นอนหลับได้ไม่ร้องไห้
      - ไม่บ่นว่าอยากได้อีกแล้ว
      - สามารช่วยเหลือตนเองในการทำกิจวัตรประจำวันได้ตามปกติ
    - - สังเกตภาวะโศกเศร้าของผู้ป่วยเพื่อป้องกันปฏิกิริยาตอบสนองที่ผิดปกติ
      - ยอมรับปฏิกิริยาที่ผู้ป่วยแสดงออก โดยการนั่ง และ รับฟังการระบายความรู้สึกต่างๆเพื่อให้รู้สึกว่าตนมิได้ถูกทอดทิ้ง
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบว่าภาวะของโรค/การดำเนินการของโรค
      - ช่วยเหลือผู้ป่วยในการทำกิจวัตรประจำวันและส่งเสริมพฤติกรรมการปรับตัวอย่างเหมาะสม เช่น การใช้เทคนิคการผ่อนคลาย
      - จัดให้พูดคุยกับผู้ป่วยอื่นที่ประสบปัญหาเหมือนกัน
      - ส่งเสริมและแนะนำครอบครัว ญาติให้มีส่วนร่วมในการดูแลผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด และให้กำลังใจผู้ป่วยในการเผชิญกับภาวะโศกเศร้า
  - - - เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกอยากที่จะมีความหวัง และสามารถเผชิญและใช้ชีวิตกับโรคร้ายได้อย่างปกติสุข
    - - 1.ผู้ป่วยเริ่มมีสัมพันธภาพกับบุคคลรอบข้างมากขึ้น พูดมากขึ้น
      - 2.ผู้ป่วยเริ่มที่อยากจะดำเนินชีวิต และทำอะไรๆ เหมือนก่อนการเจ็บป่วยมากขึ้น
    - - 1.ให้การดูแลแบบการประคับประคองด้านจิตใจของผู้ป่วยและญาติ เกี่ยวกับอาการของโรค ให้เวลา กับผู้ป่วยอย่างเพียงพอ พยาบาลใช้ทักษะการสื่อสารเพื่อให้ผู้ป่วยและญาติทราบความหวังดี ปรารถนาดีและหว่งใย เพื่อให้ผู้ป่วยยอมรับความจริงของโรคที่เป็นมากขึ้น
      - ให้ข้อมลูความร้ ูความเข้าใจเกี่ยวกับโรคและการรักษา หากผู้ป่วยหรือญาติ ต้องการสนทนาหรือรับทราบข้อมูลจากแพทย ์พยาบาลจะเป็นผู้ประสานงานให ้เนื่องจาก ญาติมักจะเกรงใจไม่กล้าซักถาม เพราะเกรงจะรบกวนแพทย ์ หากผู้ป่วยต้องการสิ่งใด พยาบาลต้องรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด และไม่แสดงอาการรีบเร่ง ขณะให้การพยาบาลหรือสนทนา การแสดความเห็นใจ เข้าใจ ผู้ป่วยอย่างจริงใจ โดยการฟังผู้ป่วยและญาติ ใช้ความเงียบเพื่อให้ผ้ป่วยและญาติมีเวลาคิด ทบทวนความรู้สึกของตนเอง พยาบาลอาจใช้การสัมผัสโดยการจับที่มือหรือแขนผู้ป่วย เพื่อถ่ายทอดพลังความรู้สึกเห็นอกเห็นใจหรือเสริมสรา้งพลังอำนาจใหกำลังใจผู้ป่วยต่อสู้กับโรคต่อไป
      - 3.ให้การดูแลโดยคำนึงถึงความเชื่อ ศาสนา วัฒนธรรม และศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เป็นที่พี่งและที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ เพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยรู้สึกมีจิตใจที่สงบ และเข้าใจธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ว่ามีการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา
      - 4.ส่งเสริมให้ผู้ป่วยมีสัมพันธภาพที่ดีกับบุคคลอื่นๆ ทั้งบุคคลในครอบครัว เพื่อนๆ เด็กๆ บุคคลทั่วไป โดยการให้ผู้ป่วยได้มีโอกาสพูดคุย ได้ยิ้มแย้มแจ่มใส และได้ออกไปเดินชมความงามของธรรมชาติ เพื่อเสริมสร้างกำลังใจให้กับผู้ป่วยมากขึ้น ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกผ่อนคลาย และสบายใจมากขึ้น
    - - 1.ผู้ป่วยพูดว่า "อีกไม่นานก็ตาย"
      - 2.ผู้ป่วยเก็บตัวเงียบ พูดน้อยลง
      - 3.ผู้ป่วยไม่ยอมดูแลตนเอง และรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย
    - - 1.ผู้ป่วยเริ่มมีสัมพันธภาพกับบุคคลรอบข้างมากขึ้น พูดมากขึ้น มีสีหน้ายิ้มแย้ม และดูมีความสุขมากขึ้น
      - 2.ผู้ป่วยเริ่มที่อยากจะดำเนินชีวิต และทำอะไรๆ เหมือนก่อนการเจ็บป่วยมากขึ้นและทำด้วยสีหน้าที่มีความสุขมากกว่าเดิมจากในตอนแรก