Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Vital Signs AD969018-35E2-4D32-AAEF-67BB943828AE (Body Temperature …

- - - - 35.5°C-37.5°C
      - 96.0°F-99.5°F
    - - 37.7°C
      - 100.0°F
    - - 37.2°C
      - 99.0°F
    - - 37°C
      - 98.6°F
    - - 36°C
      - 96.8°F
  - - - อุณหภูมิแกน (Core Body Temperature)
        
        เป็นอุณหภูมิที่อยู่ส่วนลึกของร่างกาย
        มีค่าค่อนข้างคงที่ ที่ 37 Degree Celsius
      - อุณหภูมิผิว (Surface Temperature)
        
        เป็นอุณหภูมิที่ชั้นผิวหนังและไขมัน
        อุณหภูมิผิวจะเปลี่ยนแปลงตามอุณหภูมิของสิ่งแวดล้อม
        อยู่ระหว่าง 20-40 Degree Celsius
  - - - การติดเชื้อ
      - การที่ร่างกายเกิดปฏิกิริยากับสิ่งแปลกปลอม เข่น การฉีดยา
      - ร่างกายขาดน้ำ เข่น อุจจาระร่วง อุณหภูมิภายนอกร่างกายสูงมากๆ
      - การได้รับบาดเจ็บ มีบาดแผล
    - - 1.ระยะหนาวสั่น (Chill phase)
      - 2.ระยะดำเนินของไข้
      - 3.ระยะไข้ลด
  - - - ทำให้ปวดศีรษะ ง่วง ซึม อาจมีอาการชักจาไข้สูงได้
    - - อัตราการบีบตัวของหัวใจสูงขึ้น เพิ่มการทำงานของหัวใจ
    - - เบื่ออาหาร คลื่นไส้ อาเจียน เกิดการเคลื่อนไหวของลำไส้ลดลง เกิดภาวะไม้สมดุลของน้ำและเกลือแร่
    - - ปัสสาวะน้อยลงและมีสีเข้มขึ้น
    - - ในระหว่างมีไข้ กระบวนการเผาผลาญของเซลล์เพิ่มขึ้นทำให้เกิดการสูญเสียพลังงานสำรอง ทำให้อ่อนเพลีย ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ถ้าเซลล์ได้รับออกซิเจนไม่เพียงพอจะทำให้ขาดออกซิเจน (Cellular hypoxia)
  - - - ให้ผู้ป่วยพักผ่อนมากที่สุด เพื่อลดอัตราการเผาผลาญและลดการทำงานของกล้ามเนื้อ
    - - กรณีมีไข้สูง แพทย์จะพิจารณาให้ยา
        ที่มีคุณสมบัติลดไข้(Antipyretic medication)
        โดยพยาบาลต้องประเมิณภาวะไข้และให้ยาลดไข้ตาม
        แผนการรักษา
      - เพิ่มการระบายความร้อนของร่างกาย โดยจัดสภาพแวดล้อมให้มีการถ่ายเทอากาศได้ดี เช็ดตัวผู้ป่วยด้วยน้ำธรรมดาอุณหภูมิห้อง ระวังอย่าให้ผู้ป่วยเกิดอาการหนาวสั่น เพราะอาการหนาวสั่นทำให้กล้ามเนื้อทำงานมากขึ้น
    - - ขณะมีไข้และหลังมีไข้ผู้ป่วยจะรู้สึกไม่สุขสบาย จึงต้องมีการส่งเสริมสุขความสุขสบายเช่น จิบน้ำบ่อยๆเพื่อให้เยื่อบุช่องปากชุ่มชื้น ช่วยระงับกลิ่นปาก และป้องกันแผลและการติดเชื้อในปาก
    - - ประเมิณอาการต่างๆของผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด
      - ป้องกันการสูญเสียน้ำและโซเดียม
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับสารน้ำเพียงพอ
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารให้เพียงพอ
- - - - เป็นแรงสะเทือนของกระแสเลือด ซึ่งเกิดจากการบีบตัวของหัวใจห้องล่างด้านซ้าย ทำให้ผนังของหลอดเลือดแดงขยายออกเป็นจังหวะ
      - ถ้าใช้นิ้วมือกดเส้นเลือดไว้จะรู้สึกเส้นเลือดมีการเต้นเป็นจังหวะ (Pulsation) จังหวะการเต้นของเส้นเลือดจะสัมพันธ์กับการเต้นของหัวใจ
    - - Temporal เส้นเลือดเท็มพอรัสทอดผ่านเหนือกระดูก เท็มพอรัลของศีรษะ
      - Carotid อยู่ด้านข้างของคอ คลำได้ชัดเจนจุดบริเวณมุมขากรรไกรล่าง
      - Brachial อยู่ด้านในของกล้ามเนื้อ biceps ของแขน
      - Radial อยู่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ เป็นตำแหน่งที่นิยมจับชีพจรมากที่สุด เพราะเป็นที่ที่จับได้ง่ายและไม่รบกวนผู้ป่วย
      - Femoral อยู่บริเวณขาหนีบ
      - Popliteal อยู่บริเวณข้อพับเข่า อยู่ตรงกลางข้อพับเข่า, หาค่อนข้างยาก แต่ถ้างอเข่าก็สามารถคลำได้ง่ายขึ้น
      - Posterior tibial อยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
      - Dorsalis pedis อยู่บริเวณหลังเท้าให้ดูตามแนวกลางตั้งแต่หัวเข่าลงไป ชีพจรที่จับได้จะอยู่กลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
    - - อัตรการเต้นของชีพจร
      - จังหวะชีพจร
      - ปริมตรแรงชีพจร
      - ความยืดหยุ่นของผนังหลอดเลือด
    - - อายุ ถ้าอายุเพิ่มอัตราการเต้นชีพจรจะลดลง
      - เพศ หลังวัยเจรืญพันธุ์ อัตราการเต้นของชีพจรของผู้ชายต่ำกว่าผู้หญิงเล็กน้อย
      - การออกกำลังกาย
      - ไข้
      - ยา
      - การสูญเสียเลือด
      - ความเครียด
      - ท่าทาง
    - - ชีพจรที่ปกติ
        โดยปกติ ผู้ใหญ่จะมีชีพจรเต้น 60-100 ครั้ง/นาที แต่ผู้ที่ีสุขภาพแข็งแรงหรือนักกีฬามักมีชีพจรต่ำ โดยอาจมีอัตราการเต้นของหัวใจขณะพักอยู่ที่เพียง 40-60 ครั้ง/นาที
      - ชีพจรที่ผิดปกติ
        
        ชีพจรต่ำ (Bradycardia) คือ ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจ
        ต่ำกว่า 60 ครั้ง/นาที
        
        ชีพจรสูง (Tachycardia)
        คือภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจ
        สูงกว่า 100 ครั้ง/นาที
        
        แบ่งเป็น 3 ประเภท
        
        หัวใจเต้นเร็วที่เกิดในหัวใจห้องบน (Supraventricular Tachycardia) เกิดจากความผิดปกติหรือความผิดพลาดของคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่หัวใจห้องบน ซึ่งทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้น
        
        หัวใจเต้นเร็วที่เกิดในหัวใจห้องล่าง (Ventricular Tachycardia) เกิดจากความผิดพลาดของคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่หัวใจห้องล่าง ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้น เมื่อหัวใจเต้นเร็วมากก็ทำให้ไม่สามารถสูบฉีดไปยังส่วนต่าง ๆ ในร่างกายได้
        
        หัวใจเต้นเร็วกว่าปกติ (Sinus Tachycardia) จะเกิดขึ้นเมื่อส่วนการควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจตามธรรมชาติของร่างกายได้ส่งคลื่นไฟฟ้าที่มีความเร็วกว่าปกติและทำให้หัวใจเต้นเร็วกว่าปกติ
- - - - ปกติ 90-130 mmHg
    - - ปกติ 60-80 mmHg
- - - - 0-1 คือ ยอมรับได้
      - 2-3 คือ พอรำคาญ
      - 4 คือ มีอาการปวดเล็กน้อยพอทนได้
      - 5 คือ ปวดปานกลาง
      - 6-7 คือ ปวดมากพอสมควร
      - 8-9 คือ ปวดจนไม่อยากทำอะไร
      - 10 คือ ปวดมากที่สุด
  - - - คะแนน 0 = ไม่ปวดเลย
        1-3 = ปวดเล็กน้อย
        4-5 = ปวดปานกลาง
        6-7 =ปวดมากจนถึงมากที่สุด
    - - 0 = ไม่ปวด
        1-3 = ปวดน้อย
        4-6 = ปวดปานกลาง
        7-10 = ปวดมาก
    - - 0 = ไม่ปวดเลย
      - 1-3 = ปวดเล็กน้อย
      - 4-6 = ปวดปานกลาง
      - 7-10 = ปวดมาก
    - - ถ้ารวมคะแนนแล้วได้มากกว่า 6 ต้องได้รับยาแก้ปวด
      - สีหน้า
        
        0 = ยิ้ม
        
        1 = เฉย
        
        2 = เบ้
      - ร้องไห้
        
        1= ไม่ร้อง
        
        2 = ร้องไห้
        
        3 = หวีดร้อง
      - การส่งเสียง
        
        0 = พูดสนุกสนาน ร่าเริง/ไม่พูด
        
        1 = บ่น/หาแม่
        
        2 = บ่นปวด/บ่นอื่นๆ
      - ท่าทาง (ลำตัว)
        
        1 = ธรรมดา,สบาย
        
        2 = ดิ้น,เกร็ง,สั่น
      - การสัมผัสแผล
        
        1 = ไม่สัมผัส
        
        2 = เอื้มมือไปแตะแผลบ่อย
      - ขา
        
        1 = ท่าสบาย
        
        2 = บิดตัว ยืนเกร็ง
    - - งดให้ยา
        
        2 = ง่วงซึม หลับเกือบตลอดเวลา
        
        3 = หลับตลอดเวลา ปลุกไม่ตื่นหรือตื่นยาก
      - สามารถให้ยาแก้ปวดได้
        
        0 = ตื่นรู้สึกตัวดี/ไม่ง่วงซึม
        
        1 = ง่วงเล็กน้อย ตื่นง่าย
  - - - ด้านร่างกาย
        
        ระดับความรู้สึกตัว
        
        สภาพร่างกายที่เหนื่อยล้า
        
        ตำแหน่งของความเจ็บปวด
        
        อายุ
        
        เพศ
      - ด้านจิตใจ
      - ด้านประสบการณ์และการเรียนรู้
    - - เชื้อชาติ ศาสนา หรือสิ่งแวดล้อม
      - พื้นฐานความเชื่อทางสังคม วัฒนธรรมและประเพณี
      - ระดับการศึกษา ความรู้ ความสามารถ
- - - - SD : มารดาหลังคลอดบอก “ปวดแผลฝีเย็บ”
      - OD : ลุกนั่งลำบาก สีหน้าแสดงความเจ็บปวด
      - OD : มารดาหลังคลอดมีแผลจากการตัดฝีเย็บขยายทางช่องคลอด
    - - มารดาหลังคลอดบอกปวดแผลฝีเย็บลดลงและมีสีหน้าสดชื่นขึ้น
      - เคลื่อนไหวร่างกาย และสามารถลุกให้นมบุตรได้
    - - ความปวดลดลงหรือหายไป
    - - 1.ประเมินอาการปวด โดยสอบถามเกี่ยวกับอาการปวดและสังเกตลักษณะของแผลฝีเย็บว่าบวมแดงหรือไม่ เพื่อติดตามประเมินการติดเชื้อของแผล
      - 2.แนะนำให้ทำ kegel’s exercise และทำ rubber ring ให้มารดาหลังคลอดนั่งเพื่อลดความตึงของแผล และลดอาการปวดของแผลฝีเย็บ
      - 3.พูดคุย เบี่ยงเบนความสนใจเพื่อลดอาการเจ็บปวดบริเวณแผลฝีเย็บ
      - 4.ประเมินสัญญาณชีพทุก 4ชั่วโมง เพื่อติดตามประเมินความรุนแรงของความปวดและวางแผนการพยาบาลที่เหมาะสม
      - 5.แนะนำสอนให้มารดาลุกนั่งให้ถูกสิธีใช้หน้ามือประคองค่อยๆลุกโดยใช้แขนยัน
      - 6.เลี่ยงการกดทับแผล นอนตะแคงเพื่อไม่ให้กดทับแผล