Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

นาฏศิลป์ไทย ๔ ภาค (ภาคใต้ (ชุดรองเง็ง (ท่าเต้น (เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง…

- - - - ใช้ผู้ชาย และ ผู้หญิงร่วมกัน
        
        ผู้หญิง
        
        สวมเสื้อบันดง
        
        นุ่งผ้าปาเต๊ะ
        
        มีผ้าคลุมไหล่
        
        ผู้ชาย
        
        สวมเสื้อสุโหร่ง
        
        นุ่งกางเกงขายาว
        
        นุ่งโสร่งทับเข้าไปอีกทีหนึ่ง ให้สูงขึ้นมาเพียงหัวเข้า
        
        สวมหมวกแขก
    - - ฆ้อง
      - กลองรำมะนา
      - กลองใหญ่ หรือ กลองแขก
      - ไวโอลิน
    - - เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง ฝ่ายหญิงจะเชื้อเชิญ ผู้ชมเข้าสู่วงเต้น
      - เชื้อเชิญด้วยเนื้อร้องที่มีการชมธรรมชาติ ชมความสวยงาม และ การเกี้ยวพาราสี
      - ผู้ร้องจะร้องให้เข้ากับทำนองเพลง และ จังหวะดนตรี
      - มีท่าเต้นประจำเพลง ลีลา จังหวะสลับกัน ช้า- เร็ว มีการควงคู่ แปรแถวงดงาม
      - มีการใช้เท้าให้เข้ากับจังหวะกลอง
- - - - รำคู่ชาย-หญิง
        
        แต่งกายแบบพื้นบ้านภาคเหนือ
        
        แต่งกายแบบชาวเงี้ยว
        
        อุปกรณ์ที่ใช้ในการประกอบการแสดงคือ กิ่งไม้
    - - ท่ารำจะมีความสัมพันธ์กันระหว่าง ชาย-หญิง
      - ตีบทตามเนื้อเรื่อง
      - ใช้ท่าทางเพื่อสื่อความหมายแทนคำพูด ด้วยท่าทางธรรมชาติ
      - ก้าวเท้า ๓ จังหวะ และ ถอยเท้า ๓ จังหวะ แล้วเตะเท้า
      - รำจะเรียนแบบท่ารำของชาวเงี้ยว โดยยืดย่อเข้ายกตัวไปข้างหน้ายกเอวส่ายไปมา
    - - วงปี่พาทย์เครื่องห้า
      - จะเครื่องคู่หรือเครื่องใหญ่ก็ได้ตามความเหมาะสม
- - - - ใช้ผู้ชาย และ ผู้หญิงไม่จำกัดจำนวน
        
        ผู้หญิง
        
        นุ่งโจงกระเบน
        
        เสื้อคอกลมแขน ๓ ส่วน
        
        ชายเสื้อไว้ในโจงกระเบน
        
        ผ้าไสบคล้องบ่า
        
        ผู้ชาย
        
        นุ่งโจงกระเบน
        
        เสื้อคอกลมแขนสั้น
        
        ผ้าขาวม้าคาดเอว
    - - ฉาบ
      - กรับ
      - ฉิ่ง
      - โหม่ง
      - กลองยาว
    - - รำแบบไหนก้ได้ตามความถนัด
      - แต่ก่อนจะรำต้องเริ่มด้วยการประโคมหรือโหมโรงด้วยกลองยาวก่อน
      - ไม่มีแบบฉบับที่แน่นอน
      - ผู้ชาย จะเริ่มรำก่อน ๒ มือถือผ้าของตัวเองไปด้วย แล้วรำไปหาฝ่ายผู้หญิง ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วใช้ผ้าคล้อง ฝ่ายหญิงก็จะรำออกมาแล้วร้องทำนอง เกี้ยวพาราสีโต้ตอบกัน
- - - - เครื่องดนตรี
        
        กลอง
        
        แคน
        
        ฉาบ
        
        ฆ้อง
        
        ฉิ่ง
        
        กรับ
        
        ฆ้องโหม่ง
      - นักดนตรีชาย (การแต่งกาย)
        
        นุ่งผ้าหยักรั้ง ดึงโคนขาปล่อยชายยาวลงมา
        
        เขียนขาด้วยหมึกสีดำดูเหมือนการสักขา
        
        สวมเสื้อม่อฮ่อม
        
        โพกศรีษะ
        
        มีผ้าขาวม้าพาดเอว
    - - แต่งกายแบบคนพื้นบ้านภาคอีสาน
      - นุ่งผ้าซิ่นมีเชิงคลุมเข่าเล็กน้อย (นุ่งป้ายข้างต่ำกว่าเข่า)
      - สวมเสื้อแขนกระบอก คอกลมผ่าหน้า
      - มีไสบห่มทับเสื้อ
      - สวมสร้อยคอทำด้วยโลหะกลมๆ ห้อยเป็นพวง
      - กำไลมือ
      - กำไลเท้า
      - ต่างหูทำด้วยโลหะสีเงิน
      - เกล้าผมมวยสูง
      - ทัดดอกไม้
      - สะพายกระติ๊บข้าวข้างลำตัว
    - - มีลีลา ท่ารำที่แสดงอากัปกิริยา ในการเดินทางด้วยความรื่นเริง สนุกสนาน โดยมีกระติ๊บข้าวสะพายอยู่ที่จะเอาไปส่งสามีที่กำลังทำงาน
      - มีการหยอกล้อด้วยท่าทางบ่งบอกถึงวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวอีสานที่รับประทานข้าวเหนียวเป็นอาหารประจำวัน
      - จะเป็นท่าปั้นข้าว ท่าเช็ดมือ ท่าล้างมือ
      - จะเขย่งเท้า และ ยกส้นไปหาน่องลงจังหวะตามจังหวะดนตรี