شهری در استان فارس و مرکز بخش کامفیروز شهرستان مرودشت است

آنندراج در توصیف این شهر می‌نویسد: نام شهری بوده به فارس از ابنیهٔ پیروز یکم جد انوشیروان چون سال‌ها باران نمی‌آمد و او به دعای باران رفته در آن سرزمین باران ببارید و کام او برآمد آنجا شهری ساخته و کام‌فیروز نام نهاد. کام فیروز ناحیه است بر کنار بیشهٔ عظیم که درختان بلوط و بید و زعرور بسیار دارد و آن بیشه معدن شیران شرزه‌است و هوای آن سردسیر نزدیک به اعتدال است و آب آن خوشگوار و از رود است

در ارتباط با کامفیروز و پیشینه تاریخی آن ادعای دیگری نیز مطرح است،اینکه در ان زمان و اکنون خانواده و فامیلی شجاعی وجود داشته است برای مثال در زمان هخامنشیان در کل ایالت بزگ فارس سه مرکز مهم اداری سیاسی وجود داشته‌است که یکی از آنها کامفیروز امروزی بوده‌است که البته نام آن کامفیروز نبوده و به آن کئوپریش می‌گفتند که اینها توسط فامیلی های شجاعی اداره می‌شدند.[نیازمند منبع] البته به گفته های هم خاک منطقه کامفیروز برای ساخت و سازهای هخامنشی ها استفاده می‌شده مثلا در تخت جمشید به عنوان چسب سنگ استفاده میکردند این نوع خاک پتروس نام داشته است بخاطر اینکه در تخت جمشید استفاده می شده به خاک ان کام اضافه شد کام در اصطلاح به معنی مقدس هست یعنی کام + پتروس که می شود کام پتروس بعدها به مرور زمان با تغییر کم کم این اسم به کامفیروز تبدیل شده است. حمدالله مستوفی در ۷۴۰ هجری قمری کامفیروز را معدن شیر آسیایی توصیف کرده‌است. اما هم‌اکنون این‌گونه جانوری در کل ایران منقرض شده‌است.

کناره‌های سد درودزن که در اراضی این منطقه قرار گرفته و نیز آبشار «آب روا» که در ورودی کامفیروز از سمت شیراز قرار دارد از دیدنی‌های منطقه هستند. علاوه بر این کامفیروز در یک جلگه وسیع واقع شده‌است که اطراف آن را رشته کوه‌ها و دامنه‌های پوشیده از درختان بلوط فراگرفته و دارای چشمه‌های جوشان فراوان است

بهشت گمشده که در روستای مهجن اباد در کامفیروز واقع شده از مناظر طبیعی و بی نظیر استان فارس می‌باشد در این منطقه و در حوالی روستای منگان و مهجن آباد قرار دارد، نام قدیمی بهشت گمشده تنگ بستانک بوده است و پس از ثبت در سازمان جهانی میراث فرهنگی نام بهشت گمشده را گرفت درختهای سر به فلک کشیده و ابهای روان و خنک زیر درختها در واقع یک بهشت واقعی را نشان می‌دهد در بالای بهشت روستایی وجود دارد به نام جیدرزار که جیدر نام نوعی پوشش گیاهی است و زار هم به معنی محل رویش است همانند بیدزار یا بنه زار مردمان این روستای تمام سنتی و حتی تا چند سال قبل هم برق. نداشته اند و هم اکنون با الاغ و چهارپایان برای رفت و امد استفاده میکنند بهشت گمشده در امتداد به تنگ شول میرسد و از امتداد سمت غرب به منطقه اردکان ختم می شود

در سال۸۹ بخش کر معروف به بخش کامفیروز شمالی از بخش کامفیروز انتزاع گردید.این بخش به بخش کامفیروز شمالی نیز معروف است.

محصول اصلی آن برنج است و در کنار آن محصولاتی از جمله گندم و جو و سایر غلات کشت می‌شود

در جاده‌ی شیراز به یاسوج، بعد از روستای گویم و شهر آسپاس، به دوراهی می‌‌رسید. راه مستقیم به سمت یاسوج می‌رود، اما شما سمت چپ را در پیش بگیرید که جاده‌ی مرودشت است. در این راه از کنار سد درودزن می‌گذرید و به کامفیروز می‌رسید.

تابلوی راهنمایی به سمت کامفیروز و دشت گمشده وجود دارد. پیش از ورود به تنگ باستانک، یک پارکینگ وجود دارد که ماشینتان را می‌توانید انجا بگذارید و پیاده به مسیر ادامه بدهید.

منطقه کوهستانی و حفاظت‌ شده تنگ بستانک که در حوزه آبخیز سَد درودزن واقع شده است عمدتاً پوشش جنگلی دارد. دره سرسبز و زیبای تنگ بستانک بخشی از حوزه زاگرس میانی بوده و در امتداد شرقی کوه دنا واقع شده است و به جهت داشتن طبیعت زیبا و چشم نواز به بهشت گمشده در استان فارس معروف گردیده است. تنگ بستانك که منطقه ييلاقی بخش های كامفيروز و بيضاء نیز محسوب می‌شود درگذشته بيشتر شهرت محلی داشته است.

شرایط مطلوب آب و هوایی، آبشارهای کم ارتفاع طبیعی و آب فراوانی که از چشمه ها و از دره سرازیر می شود، بسترِ سنگیِ کفِ دره که رویشگاه گونه های گیاهی متنوع است و همچنین گونه های جانوری خاص منطقه موجب شده که تنگ بستانک از اهمیت بالایی از نظر گردشگری برخوردار باشد.

موقعیت جغرافیائی این مجموعه طبیعی و قرارگیری در محور شمال و شمال غرب استان و امکان ارتباط جاده‌ای که با آثار تاریخی تخت‌ جمشید، نقش رستم و پاسارگارد از یک طرف و چشم‌اندازهای طبیعی آبشارمارگون و تنگ براق که از طرف دیگر به چشم می‌خورد، همچنین امكانات رفاهی موجود در بهشت گمشده از امتیازات ویژه آن است. روستایی به نام دَشتَک نیز از دیگر نقاط گردشگری این منطقه به شمار می رود

این شهر در حد فاصل میان اقوام لرزبان و فارسی‌ زبان قرار دارد. امروزه زبان محاوره‌ای کامفیروز آمیزه‌ ای از فارسی قدیم و پهلوی کهن است. در بعضی از روستاها نیز اقلیت ترک‌ زبان ساکن هستند. مردم کامفیروز مسلمان و شیعه مذهب هستند.

یک ویژگی خوب این منطقه‌ ییلاقی نزدیکی‌اش به چند جاذبه‌ گردشگری مهم است. رود کر، بزرگترین رود استان فارس که در بهار خیلی تماشایی ست و سد دورودزن هم در مسیرش قرار دارد، از جاذبه های نزدیک است.

شهرت این منطقه به دلیل قرار داشتن بسیاری از شرکت‌های مطرح انفورماتیک جهان در این منطقه‌است

سیلیکون‌ولی (به معنی دره سیلیسیم) منطقه‌ای است در حدود ۷۰ کیلومتری جنوب شرقی سانفرانسیسکو در حومه سانتا کلارا، کالیفرنیا. این منطقه اقتصادی و غنی از لحاظ کشاورزی که در شمال غربی دره پالو آلتو واقع شده‌است.

سیلیکون‌ولی شهرهای بسیاری را در بر می‌گیرد که مهم‌ترین آن‌ها سن خوزه مشهور به پایتخت سیلیکون‌ولی می‌باشد.

نام این منطقه ابتدا برگرفته از تعداد زیاد شرکت‌های تولید کنندهٔ تراشه‌های سیلیسیمی در این منطقه بود که بعدها به نمادی از وجود کمپانی‌های زیاد فعّال در زمینه فناوری‌های پیشرفته در این منطقه تبدیل شد.

سیلیکون‌ولی نواری است به طول ۴۵ کیلومتر و عرض ۱۵ کیلومتر و در حد فاصل خلیج سانفرانسیسکو در شرق و کوه‌های سانتاکروز در غرب و ساحل جنوب شرقی محصور شده‌است و بین شهرهای سانفرانسیسکو و سن خوزه قرار گرفته‌است.

تاریخچه ایجاد این ناحیه را گاراژی می‌دانند که در دههٔ سال ۱۹۳۰ میلادی دو دانشجوی مهندسی دانشگاه استنفورد به نام‌های دیوید هیولت و ویلیام پاکارد فعالیت خود را در آن آغاز کرده‌بودند. این گاراژ در حال حاضر به‌عنوان نماد سیلیکون‌ولی و محل تولد آن شناخته می‌شود

. این منطقه که در اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم با نام “valley of heart’s delight” یا «دره دلخوشی» شناخته می‌شد، منطقه‌ای سرسبز و حاصل‌خیز با باغات منحصر به فرد بود که صنعت کشاورزی بزرگ سانتاکلارا در آن بالیده بود. در این دوره، منطقه‌ای که امروز با نام سیلیکون ولی می‌شناسیم، به برکت دره محبوبش دارای ۱۸ کارخانه کنسروسازی، ۱۳ کارخانه بسته‌بندی میوه‌های خشک‌شده و ۱۲ شرکت حمل و نقل میوه و سبزیجات تازه بود و محصولاتش به واسطه ترابری بین‌المللی به تمام نقاط صادر می‌شد

به جرأت میتوان گفت آنچه دره‌‌ی سیلیکون را به یک محیط ممتاز و مستعد تبدیل کرده است اکوسیستم آن است. ساختار منظم سیلیکون ولی که در طول زمان و بر اساس نیاز تکامل یافته است مراحل به ثمر نشستن نوآوری از شکل‌‌گیری ایده تا جذب سرمایه‌‌گذار و همچنین سازوکارهای حقوقی مناسب برای جلوگیری از بروز اختلاف یا حل و فصل آن را شامل میشود.

در حقیقت عمومی شدن نام « سیلیکون ولی » یا دره سیلیکون به جای آنچه پیش‌تر «دره دلخوشی» نامیده می‌شد، خیلی بعدتر در دهه ۱۹۷۰ تحت تأثیر فعالیت خبرنگار مسائل تکنولوژی به نام Don Hoefler، البته به طور ناخواسته ــ طوری که خود بعدتر مدعی شد ــ انجام شد. وی در مطالب متعددی در رابطه با دره تولیدات صنایع «نیمه‌هادی» تحت عنوان «دره سیلیکون» منتشر نمود که مشخصاً به مجموعه‌ای از شرکت‌های تولیدکننده تراشه‌های سیلیکونی در این منطقه ارجاع داشت.

بعدها تمرکز تولیدی و اقتصادی در این منطقه از این تراشه‌های سیلیکونی به طور خاص و شرکت‌های کامپیوتری به طور عام، به حوزه تولید و پژوهش در حوزه صنایع High tech به طور گسترده قرار گرفت که تا امروز ادامه دارد و با این وجود با این نام ماندگار شد. البته امروز سیلیکون ولی نه لزوماً به یک مکان یا یک مجموعه اقتصادی بلکه به کل صنعت High tech و فراتر از آن، کل اقتصاد آمریکایی اشاره داد.