Gassen en vluchtige stoffen kunnen worden geïdentificeerd door middel van gaschromatografie. Het is een analysemethode die gebruikmaakt van een lange en vaak dunne kolom die aan de binnenkant is voorzien van een dunne film van een stilstaande vloeistof. Door deze kolom stroomt een constante gasstroom.

Aan het eind van de kolom bevindt zich een detector die de aanwezigheid van de verschillende gassen omzet in een elektrisch signaal. Door de hoogte van het gemeten signaal uit te zetten tegen de tijd, wordt een gaschromatogram verkregen. Wanneer de instellingen van de gaschromatogram niet worden gewijzigd, zal een stof altijd met dezelfde vertraging van de kolom af komen. Deze vertraging heet retentietijd. De retentietijd is specifiek voor een stof en kan worden gebruikt om een stof te identificeren.

Bij gaschromatografie wordt een stof vertraagd wanneer hij meer interactie heeft met de stationaire fase: het dragermateriaal. Het dragermateriaal van een gaschromatografiekolom kan zeer hydrofoob zijn, zeer hydrofiel en alles daar tussenin. Welke kolom wordt gekozen, is afhankelijk van het mengsel dat moet worden geanalyseerd. Na het injecteren van het mengsel verdampen alle bestanddelen direct door de hoge temperatuur van de injector. Het gasmengsel van het monster komt daardoor gelijktijdig bij de kolom aan. Daar verdelen de gassen zich over de stationaire fase en de mobiele fase in de kolom. Doordat de mobiele fase een gas is, speelt oplosbaarheid in de mobiele fase geen rol.

Stoffen met een hoog kookpunt hebben meestal sterke vanderwaalsbindingen tussen de moleculen waardoor deze meer hechten aan de stationaire fase. Door de combinatie van kookpunten, temperatuurprogrammering en aanhechtingsvermogen aan de stationaire fase, is vaak een zeer goede scheiding mogelijk van de bestanddelen uit het mengsel.

Met behulp van gaschromatografie kan niet alleen worden bepaald óf een stof aanwezig is, maar ook in welke hoeveelheid. Hoe meer moleculen van een stof de detector passeren, hoe groter het elektrisch signaal dat wordt afgegeven en hoe groter de piek in het gaschromatogram, Hierbij is de piekoppervlakte maatgevend voord e hoeveelheid stof. Een detector is niet voor elke stof gevoelig. Dus als in een gaschromatogram twee pieken met dezelfde oppervlakte voorkomen, hoeft dat niet te betekenen dat beide stoffen in gelijke concentratie in het monster aanwezig zijn.

Een interne standaard is een hulpstof die wordt toegevoegd aan het monster zodanig dat de concentratie van deze hulpstof exact bekend is. Door de piekoppervlakte van de interne standaard te vergelijken met de piekoppervlakte van de analiet, kan de concentratie van die stoffen worden bepaald, ongeacht de hoeveelheid geanalyseerd monster.

In een massaspectrometer worden de moleculen van een monster geïoniseerd.

De molecuulionen vallen voor een deel uit elkaar in brokstukken, waarbij er zowel positief geladen als neutrale deeltjes ontstaan. Deze positief geladen fragmentionen kunnen vervolgens weer verder uit elkaar vallen, tot stabiele fragmentionen overblijven. Door een elektrisch veld worden alle positief geladen deeltjes versneld. In een time-of-flight-buis, waarin een hoog vacuüm heerst, worden alle positief geladen deeltjes van elkaar gescheiden. De snelheid die de deeltjes krijgen, is afhankelijk van de massa en de lading van de deeltjes. Neutrale deeltjes worden niet versneld en gedetecteerd.

Door de signaalsterkte uit te zetten tegen de aankomsttijd ontstaat een massaspectrum. Omdat de aankomsstijd een maat is voor de massa, kan de aankomsttijd worden omgerekend naar de massa.

Om een massaspectrum goed te kunnen analyseren, moet je je realiseren dat de werkelijke massa van elk positief geladen deeltje wordt gemeten. Als er van een atoomsoort meerdere isotopen voorkomen, zullen de verschillende isotopen dus elk afzonderlijk worden gedetecteerd.

Met massaspectrometrie kunnen ook kwantitatieve bepalen worden uitgevoerd. Hierbij worden de piekhoogten gebruikt. Door de hoogte van de pieken te meten, kan de concentratie bepaald worden.

Een titratie is een kwantitatieve analysetechniek die gebruikmaakt van een aflopende chemische reactie. Bij de oplossing van de te analyseren stof wordt met behulp van een buret druppelsgewijs een oplossing van een andere stof met bekende molariteit toegevoegd die met de analiet reageert. Als op een bepaald moment de analiet op is, is het equivalentiepunt bereikt. Het equivalentiepunt is het moment in een titratiereactie waarin het aantal mol analiet precies gelijk is aan het aantal mol titrant.

De voorwaarden zijn dat de reactie snel verloopt, aflopend is en het equivalentiepunt zichtbaar of meetbaar is.

Bij een titratie moet je op een of andere manier kunnen vaststellen dat het equivalentiepunt is bereikt. Dit heet een eindpuntbepaling. Behalve de visuele eindpuntbepaing zijn er meer manieren om de ligging van het eindpunt te bepalen. Zo kun je met een pH-meter een sterke pH-verandering meten die rond het eindpunt van een zuur-base-titratie plaatsvindt. Uit de titratiecurve kan dat het equivalentiepunt worden bepaald. Wanneer de analiet en de titrant een reactie geven die een groot temperatuurverschil veroorzaakt, kan de verandering in temperatuur van de oplossing het eindpunt van de titratie aangeven.

Bij een directie titratie reageert de analiet direct met de titrant. Wanneer de analiet op is, wordt de hoeveelheid titrant bepaald.

Eindvolume - beginvolume = hoeveelheid toegevoegde titrant

Wanneer het reactieproduct eenvoudig kan worden verwijderd, kan worden gekozen voor een terugtitratie. Bij een terugtitratie wordt aan de analiet een nauwkeurige overmaat toegevoegd. Vervolgens wordt de hoeveelheid overmaat bepaald met behulp van een titratie.