Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

มภร.10/2 เตียง 11 Pleural effusion Pneumonia - Coggle Diagram

- - - - Tracheostomy Tube (Secretion obstruction)
        
        -ผู้ป่วยมีอาการหายใจหอบเหนื่อย หายใจติดขัด
        
        -ผู้ป่วยมี secretion มาก
        
        -ฟังเสียงปอดได้ยินเสียง crepitation
      - Pleural Effusion
        
        -ผู้ป่วยมีน้ำในช่องเยื่อหุ้มปอด (Pleural Effusion)
        
        -ผู้ป่วย on intercostal drainage มี transudate ลักษณะสีแดงใส ไม่พบตะกอน
    - - เพื่อให้ปอดสามารถแลกเปลี่ยนแก๊สได้มากขึ้นเนื้อเยื่อในร่างกายได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอ
    - - 1.รู้สึกตัวดี ไม่มีภาวะ Hypoxia เช่น ผิวหนังซีด สับสน มึนงง ไอ หายใจถี่ หัวใจเต้นเร็ว ปวดศีรษะ เป็นต้น และผู้ป่วยไม่มีภาวะ cyanosis เช่น มือเท้าเขียว ริมฝีปากเขียว เป็นต้น
        
        2.สัญญาณชีพอยู่ในเกณฑ์ปกติ โดยเฉพาะอัตราการหายใจ 12-22 ครั้ง/นาที ชีพจร 60-100 ครั้ง/นาที และ O2 SAT > 90%(Keep O2 90%)
        
        3.การทำงานของท่อระบายทรวงอก มีการระบายอย่างมีประสิทธิภาพคือ สายไม่อุดตัน ไม่หักงอ ไม่เลื่อนหลุด อยู่ต่ำกว่าระดับทรวงอก และอยู่ในระบบปิด
    - - Tracheostomy Tube (Secretion obstruction)
        
        2.ดูแลทางเดินหายใจให้โล่ง ช่วยให้การหายใจมีประสิทธิภาพและผู้ป่วยได้รับออกซิเจนเพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย โดยจัดท่านอนศีรษะสูง เพื่อช่วยให้ปอดขยายตัวดีขึ้น ดูแลให้ได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา(Keep O2 90%)
        
        1.ประเมิน Hypoxia เช่น ผิวหนังซีด สับสน มึนงง ไอ หายใจถี่ หัวใจเต้นเร็ว ปวดศีรษะ เป็นต้น และผู้ป่วยไม่มีภาวะ cyanosis เช่น มือเท้าเขียว ริมฝีปากซีด เป็นต้น
        
        3.ประเมินสัญญาณชีพทุก 1-2 ชั่วโมง โดยเฉพาะประเมินการหายใจ อัตราการหายใจ ลักษณะการหายใจ การขยายของทรวงอกทั้งสองข้าง ค่า O2 saturation มากกว่าหรือเท่ากับ 94%
        
        การดูแล Tracheostomy Tube (Secretion obstruction)
        
        1.ภายหลังการเจาะคอ จะมีเสมหะ หรือเมือกเหลวออกมา ทำให้หายใจไม่สะดวก ต้องทำการ Suction
        
        การป้องกันเสมหะอุดตันในท่อหลอดลมคอ
        
        ถอดหลอดลมคอชั้นใน (inner tube) ออกล้างทำความสะอาดทุก 4-6 ชั่วโมง หรืออย่างน้อยวันละ 2-3 ครั้ง ขึ้นกับว่ามีเสมหะมาก หรือเหนียว หรือไม่ และควรถอดออกล้างทุกครั้งที่รู้สึกหายใจไม่สะดวก
        
        ภายหลังทำความสะอาดท่อหลอดลมคอชั้นในเสร็จแล้ว จะต้องนำมาใส่ให้กับผู้ป่วยทันที เพราะการถอดท่อหลอดลมคอชั้นในทิ้งไว้นานๆ ทำให้เสมหะแห้งกรัง อุดตันปลายท่อหลอดลมคอชั้นนอก จนทำให้ใส่ท่อหลอดลมคอชั้นในกลับลำบาก และเป็นสาเหตุของการหายใจไม่สะดวก
        
        รับประทานยาละลายเสมหะ หรือขับเสมหะตามแพทย์สั่ง
        
        3.ควรทำความสะอาดแผลเจาะคอ หมั่นเปลี่ยนผ้าก๊อสรองแผล เมื่อมีสิ่งคัดหลั่งออกจากแผลจำนวนมาก ทำให้เปียกแฉะ เปื้อนหรือสกปรก หรือภายหลังอาบน้ำ อย่างน้อยวันละ 2 ครั้ง
        
        4.ควรดูแลสุขภาพให้สมบูรณ์แข็งแรง รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบทุกประเภท รวมทั้งผักและผลไม้ (ครบ 5 หมู่) หลีกเลี่ยงการอยู่ในสิ่งแวดล้อม หรือชุมชนที่แออัด มีฝุ่นละออง ควัน สารเคมี มลพิษ ที่ซึ่งมีอากาศเย็น หรือแห้งจัด ควรดูแลร่างกายให้อบอุ่น
        
        5.ควรแปรงฟันหรือกลั้วคอ ก่อนและหลังรับประทานอาหาร และพบทันตแพทย์ เพื่อตรวจสภาพฟัน และรับการรักษาทุก 6 เดือน เนื่องจากการที่มีสุขภาพฟันที่ไม่ดีเช่น มีฟันผุ มีคราบหินปูน หรือโรคเหงือก อาจเป็นแหล่งสะสมของเชื้อโรคในช่องปาก ทำให้มีการติดเชื้อในระบบทางเดินหายใจบ่อย
        
        6.ผู้ป่วยสามารถอาบน้ำ สระผมได้ตามปกติ แต่ต้องระวังไม่ให้น้ำกระเด็นเข้าหลอดลมคอ เพราะถ้าน้ำเข้าหลอดลมคอ จะทำให้สำลักน้ำ เนื่องจากกลั้นหายใจไม่ได้ และอาจเกิดอันตรายจนถึงแก่ชีวิต และ ถ้าน้ำท่วมเข้าหลอดลมคอ เพราะน้ำจะเข้าไปท่วมปอดและเสียชีวิตได้
      - Pleural Effusion
        
        1.ตรวจร่างกายเคาะปอดและฟังเสียงปอดผู้ป่วยเพื่อประเมินปริมาณของเหลวที่คั่งในเยื่อหุ้มปอด
        
        2.ประเมินของเหลวที่ออกจากทางท่อระบายทรวงอก โดยสังเกตสี ปริมาณ และลักษณะ ดูแลการทำงานของท่อระบายทรวงอกเป็น closed system โดยไม่ให้สายหัก พับงอ เพื่อการป้องกันภาวะแทรกซ้อนจากการใส่สายระบายทรวงอก
        
        3.ดูและบริเวณแผล On ICD โดยการทำแผลทุกวันตามแผนการรักษา โดยใช้เทคนิค Sterile technique ประเมินลักษณะ bleeding และขนาดของแผล ตำแหน่งของสาย
        
        4.จัดสิ่งแวดล้อมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพื่อส่งเสริมการพักผ่อนเพียงพอของผู้ป่วย
        
        5.รายงานแพทย์เมื่อพบสิ่งผิดปกติ
  - - - เคลื่อนไหวร่างกายเองไม่ได้
      - ผิวหนังบริเวณที่มีผ้าผูก tracheaostomy tube เริ่มมีรอยแดง
    - - -ผิวหนังไม่มีรอยแดง ไม่เกิดการฉีกขาดของผิวหนังหรือแผลถลอก
        
        -ผิวหนังชุ่มชื้นและมีความยืดหยุ่นดี
        
        -ข้อต่างๆไม่เกิดการยึดติด สามารถเคลื่อนไหวได้ตามขอบเขตการเคลื่อนไหวของแขนและขา (ROM)
    - - ไม่เกิดภาวะแทรกซ้อนเช่นแผลกดทับ ข้อติดแข็ง เนื่องจากผู้ป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
    - - 1.ประเมินสภาพผิวหนัง โดยการสังเกตว่ามีรอยแดงหรือรอบกดทับหรือไม่ โดยเฉพาะผิวหนังที่มีปุ่มกระดูกต่างๆ
        
        2.พลิกตะแคงตัวผู้ป่วยอย่างน้อยทุกๆ 2 ชั่วโมง และควรทำด้วยความนุ่มนวล ไม่ควรให้ผิวหนังเสียดสีกับที่นอนเพราะจะทำให้เกิดแผลถลอกได้ง่าย
        
        3.นวดหลังและผิวบริเวณที่มีปุ่มกระดูก เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนของโลหิต ถ้าผิวหนังแห้ง ให้ทาครีมบำรุงผิว เพื่อเพิ่มความชุ่มชื้นให้กับผิวหนัง
        
        4.ดูแลผ้าปูที่นอนให้สะอาด แห้ง และเรียบตึงอยู่เสมอ อาจเสริมที่นอนลมเพื่อให้ช่วยกระจายแรงกดทับไม่ให้กดทับบริเวณใดบริเวณหนึ่งมากเกินไป
        
        5.ดูแลการขับถ่ายไม่ให้ผู้ป่วยนอนแช่อุจจาระนานเกินไป 6.บริหารข้อต่างๆตามหลัก Range of motion
  - - - ผู้ป่วย on intercostal drainage
      - pleural fluid มีสีแดงใส
    - - เพื่อลดภาวะแทรกซ้อนจากการใส่สาย intercostal drainage ลดการบาดเจ็บต่อเนื้อปอด เส้นเลือดและเส้นประสาทบริเวณซี่โครง อักเสบติดเชื้อในช่องเยื่อหุ้มปอด
    - - ผู้ป่วยไม่มีภาวะแทรกซ้อนจากการใส่สาย intercostal drainage เช่น เนื้อปอดบาดเจ็บ เส้นเลือดและเส้นประสาทบริเวณซี่โครงอักเสบติดเชื้อ
    - - 1.ดูแลทางเดินหายใจให้โล่ง ช่วยให้การหายใจมีประสิทธิภาพและให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย โดย
        
        1.1 จัดท่านอนให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าศีรษะสูง (Fowler’s position) เพื่อช่วยให้ปอดขยายตัวได้ดีขึ้น
        
        1.2 ดูแลให้ได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        1.3 ประเมินการหายใจทุก 1-2 ชั่วโมงหรือตามความรุนแรงของอาการผู้ป่วย โดยเฉพาะอัตรา จังหวะ ลักษณะการหายใจ และการขยายของทรวงอกทั้งสองข้าง ค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดง
      - ดูแลให้ได้รับเลือดและสารละลายทางหลอดเลือดดำทดแทนเพื่อทดแทนเลือดและปริมาณสารน้ำที่สูญเสียไปในการบาดเจ็บ
      - ประเมินสัญญาณชีพทุก 1-2 ชั่วโมง โดยเฉพาะในรายที่มีการสูญเสียเลือด ประเมินอาการและอาการแสดงของภาวะเสียเลือด ได้แก่ ระดับความรู้สึกตัวลดลง กระสับกระส่าย ตัวเย็น เหงื่อออก สัญญาณชีพเปลี่ยนแปลง ปริมาณของปัสสาวะน้อยกว่า 30 ซีซีต่อชั่วโมง หากผู้ป่วยอยู่ในภาวะช็อก ดูแลผู้ป่วยนอนในท่า semifowler ยกปลายเท้าสูงเล็กน้อย
      - ประเมินการสูญเสียเลือดที่ออกทางท่อระบาย โดยสังเกตจำนวนสี ปริมาณ ลักษณะของสารเหลวที่ออกมาทางท่อระบาย หากพบว่ามีเลือดออกมากกว่า 1,200-1,500 มิลลิลิตรใน ระยะเวลา 1 ชั่วโมงหรือมีมากกว่า 100-120 มิลลิลิตร ต่อชั่วโมง เป็นระยะเวลาติดต่อกัน 4-6 ชั่วโมง ควรรีบรายงานให้แพทย์ทราบเพื่อให้การรักษาได้อย่างทันท่วงที
      - ในผู้ที่ใส่ท่อระบายทรวงอก ดูแลและติดตามการทำงานของท่อระบายทรวงอกให้มีการระบายอย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อให้ผู้ป่วยปลอดภัยจากภาวะแทรกซ้อนในการใส่ท่อระบายทรวงอกและสามารถถอดท่อระบายทรวงอกได้เร็วที่สุด ดังนี้
        
        5.1 ดูแลการทำงานของท่อระบายทรวงอกเป็นระบบปิด โดยปลายหลอดแก้วยาวควรจุ่มอยู่ใต้น้ำลึกประมาณ 2-2.5 ซม. และระดับน้ำในหลอดแก้วจะกระเพื่อมขึ้นลง (fluctuation) ตามการหายใจเข้าออกของผู้ป่วยเสมอ
        
        5.2 คลึง (milking) สายยางที่ต่อกับท่อระบายทรวงอก หากตรวจพบมีลิ่มเลือดอุดตันในสายยาง เพื่อให้เลือมลิ่มแตกเป็นชิ้นเล็กๆและระบายออกได้ ไม่เกิดการอุดตันในสายยาง
        
        5.3 จัดวางให้ตำแหน่งของภาชนะที่รองรับสารเหลวอยู่ตำกว่าระดับทรวงอกอยู่เสมอ และจัดสายไม่ให้ห้อยย้อยมากเกินไปเพื่อให้สารเหลวสามารถระบายได้ดี
        
        5.4 แนะนำการใช้คีมหนีบ (clamp) แก่ผู้ป่วย ในกรณีขวดรองรับสารเหลวล้มหรือตกแตกเพื่อป้องกันอากาศไหลเข้าไปในช่องเยื่อหุ้มปอด
        
        5.5 ในกรณีที่ท่อระบายทรวงอกหลุด ให้รีบใช้ Vaseline gauze ปิดทับและปิดด้วยผ้าก็อซและพลาสเตอร์ให้แน่นทันที และรีบรายงานแพทย์ให้ทราบ
        
        5.6 สอนและกระตุ้นให้ผู้ป่วยบริหารการหายใจ (breathing exercise) ทุก 2-3 ชั่วโมง เช่น การใช้ incentive spirometer และการบริหารข้อไหล่ (skeletal exercise) เพื่อช่วยให้กล้ามเนื้อทรวงอกที่มีการบาดเจ็บมีความแข็งแรงและทำหน้าทีได้เป็นปกติ นอกจากนั้นยังป้องกันภาวะข้อติดแข็ง และทำให้ผู้ป่วยสามารถทรงตัวได้เป็นปกติ มีความสมดุลของหัวไหล่ทั้งสองข้าง
        
        5.7 เปลี่ยนขวดรองรับสารเหลว เมื่อพบว่ามีปริมาณสารเหลวในขวดจนทำให้ปลายหลอดแก้วยาวจุ่มใต้น้ำลึกมากกว่า 5 ซม. โดยยึดหลัก aseptic technique และก่อนการเปลี่ยนขวดทุกครั้งควรทำการ clamp สายยางทุกครั้งเพื่อป้องกันอากาศไหลเข้าไปในช่องเยื่อหุ้มปอด
        
        5.8 บันทึกสี ปริมาณ สารเหลวจากท่อระบายทรวงอก
      - ส่งเสริมการขยายตัวของปอดเพื่อให้การแลกเปลี่ยนก็าซเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ดังต่อไปนี้
        
        6.1 หายใจเข้า-ออกลึกๆ (deep breathing) เพื่อช่วยให้ปอดขยายตัวได้เต็มที่ส่งเสริมการแลกเปลี่ยนก๊าซในปอด โดยให้ผู้ป่วยใช้มือประสานกัน/หมอน/ผ้าหนาพับประคองบริเวณทรวงอกที่บาดเจ็บ เพื่อลดการสั่นสะเทือน ถ้าผู้ปวยยังมีอากรเจ็บปวดบริเวณทรวงอกมากแนะนำให้ผู้ป่วยหายใจโดยใช้กล้ามเนื้อกระบังลมหรือกล้ามเนื้อหน้าท้อง (diaphragmatic breathing)
        
        6.2 ไออย่างมีประสิทธิภาพ (effective cough) โดยให้ผู้ป่วยหายใจเข้าลึกๆ 1-2 ครั้ง หลังจากนั้นหลังจากหายใจเข้าให้ไอออกมาจากส่วนลึกของลำคอ โดยใช้มือหรือผ้าพับประคองแผลเพื่อช่วยป้องกันภาวะแทรกซ้อนในระบบทางเดินหายใจ
        
        6.3 หมั่นพลิกตะแคงตัวหรือเปลี่ยนท่านอนทุก 2 ชั่วโมง ส่งเสริมให้ปอดขยายตัวดีเพิ่มพื้นที่การแลกเปลี่ยนก๊าซ
      - ดูแลให้ได้รับยาแก้ปวดอย่างเหมาะสมและสังเกตอาการข้างเคียงจากฤทธิ์ของยา เช่น ความดันโลหิตต่ำ ชีพจรเต้นเร็ว เป็นต้น
      - จัดสิ่งแวดล้อมให้สงบและจัดกิจกรรมการพยาบาลให้เหมาะสมเพื่อลดการรบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ
  - - - ผลตรวจ Gram's stain
        Specimen : sputum พบ Gram negative bacilli และพบ gram positive bacilli
      - ผู้ป่วยเป็น Pneumonia
      - ผู้ป่วยได้รับยา Ceftazidime
    - - เพื่อไม่มีภาวะติดเชื้อในระบบทางเดินหายใจ
    - - อัตราการหายใจไม่เกิน 22ครั้งต่อนาทีหรืออาการหอบลดลง
        
        O2 sat > 94%
        
        ไม่มีภาวะขาดออกซิเจน ได้แก่ ปลายมือปลายเท้าเขียว กระสับกระส่าย
        
        ฟังปอดไม่มีเสียง เสียง Crepitation, Wheezing เพิ่มขึ้น
    - - ประเมินภาวะพร่องออกซิเจนจากระดับ O2 sat Monitor เวรละ 1 ครั้ง Keep > 94% และระดับความรู้สึกตัว ลักษณะการหายใจ อาการหอบเหนื่อย การตรวจสภาพสีผิว ปลายมือปลายเท้า ความรู้สึกตัว สัญญาณชีพทุก 4 ชั่วโมง ตามสภาพผู้ป่วยเพื่อจะได้ให้การพยาบาลได้ทันท่วงทีและรายงานแพทย์ทราบทันทีเมื่อพบภาวะผิดปกติ
        
        ดูแลทางเดินหายใจให้โล่ง โดยจัดให้นอนศีรษะสูง 30 องศา เพื่อให้ปอดได้ยืดขยายได้เต็มที่
        
        ดูแลให้ได้รับยาขยายหลอดลมตามแผนการรักษา ได้แก่ Inhalex forte 4 ml ทุก 6 ชั่งโมง
        
        เช็ดตัวลดไข้และให้ยา และดูแลให้ยาปฏิชีวนะ 400 mg ⓥ OD ตามแผนการรักษา เพื่อป้องกันการใช้ออกซิเจนเพิ่มมากขึ้นของร่างกาย
        
        ฟังเสียงปอดเป็นระยะ ๆ ในขณะที่เหนื่อยหอบ เพื่อประเมินการหดรัดตัวที่ผิดปกติของหลอดลมและทำกายภาพบำบัดทรวงอก (chest physiotherapy) เพื่อให้เสมหะนั้นขับออกมาได้สะดวก
        
        6.ดูดเสมหะบ่อยครั้งเพื่อเปิดทางเดินหายใจให้โล่ง
        
        ให้การพยาบาลอย่างนุ่มนวล ปลอบโยน เพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างผู้ป่วยกับพยาบาลและลดปัญหากลัวคนแปลกหน้า ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการพยาบาลมากขึ้น
        
        เตรียมของใช้และเวชภัณฑ์ที่จ าเป็นพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้ป่วยได้ตลอดเวลาถ้ามีภาวะฉุกเฉิน
  - - - ผู้ป่วยมีหน้านิ่วคิ้วขวมดเวลาพลิกตะแคงตัว
    - - ลดอาการเจ็บปวดของผู้ป่วย
    - - 1.pain score ลดลง/ไม่เกิน 3 คะแนน
      - 2.ผู้ป่วยแสดงสีหน้าปกติ
      - 3.พักผ่อนได้ / หลับได้
      - V/S ปกติ
    - - 1.มีการประเมิน Pain score ทุก 4 ชั่วโมง
        
        2.ได้รับยาบรรเทาปวดตามแผนการรักษา
        
        3.มีการประเมินสัญญาณชีพ ประเมิน sedative score ก่อนและหลังให้ยา
        
        4.ผู้ป่วยได้รับการดูแลจัดท่านอนให้สุขสบายเพื่อลดปวด
        
        5.มีการจัดสิ่งแวดล้อมให้สงบเพื่อให้ผู้ป่วยได้พักผ่อน
        
        6.มีกิจกรรมเพื่อผ่อนคลาย เช่นการเปิดวิทยุ เปิดเพลงในรายที่ต้องการ
        
        7.มีการสอนวิธีการหายใจ และการประคองแผล
        
        8.มีการประเมินความพึงพอใจของผู้ป่วย
  - - - -ผลตรวจ Gram’s stain วันที่ 10/10/63 SPECIMEN : Urine พบ Moderate PMNs (Polymorphonuclear cells)
    - - การติดเชื้อลดลงและป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อโรค
    - - -น้ำปัสสาวะสีใส ไม่มีตะกอนขุ่น
        
        -อุณหภูมิร่างกายไม่เกิน 37.4 องศาเซลเซียส
        
        -ผลตรวจทางห้องปฏิบัติการได้ค่าปกติ
    - - ดูแลความสะอาดบริเวณ perineum อยู่เสมอ โดยเฉพาะรอบๆสายสวนปัสสาวะ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาฆ่าเชื้อตามแผนการรักษษและสังเกตอาการข้างเคียงของยา
        
        ติดตามผลตรวจปัสสาวะภายหลังการรักษา
        
        สังเกตปริมาณและสีของปัสสาวะ
        
        บันทึกปริมาณน้ำที่ผู้ป่วยได้รับและปริมาณปัสสาวะที่ออกทุก 8 ชั่วโมง
        
        ประเมินอุณหภูมิร่างกายทุก 4 ชั่วโมง
        
        ดูแล Foley’s Catheter ให้อยู่ในระบบปิด โดยการไม่ปลดข้อต่อระหว่างสายสวนปัสสาวะกับ Urine Bag
        
        ดูแล Urine Bag ให้อยู่ต่ำกว่ากระเพาะปัสสาวะ และจัดให้ Urine Bag อยู่สูงกว่าระดับพื้นห้องเสมอ เพื่อป้องกันการติดเชื้อเนื่องจากน้ำปัสสาวะจาก Urine Bag ไหลย้อนกลับไปในสายสวนปัสสาวะ
        
        ดูแลให้น้ำปัสสาวะไหลลง Urine Bag สะดวก ไม่คั่งค้างในสาย ดูแลไม่ให้สาบสวนปัสสาวะบิด งอ หรือถูกกดทับ
- - - - 1.การระบายของเหลวออกจากช่องเยื่อหุ้มปอด แพทย์จะเปิดรอยแผลขนาดเล็ก
        และสอดท่อเข้าไปในช่องเยื่อหุ้มปอด เพื่อระบายของเหลวออกภายนอกร่างกาย ทั้งนี้
        ผู้ป่วยอาจต้องรับการรักษาซ้ำ หากพบว่ามีปริมาณของเหลวเพิ่มขึ้นอีก
      - 2.Pleurodesis คือวิธีการรักษาโดยใช้สารบางชนิดเชื่อมเยื่อหุ้มปอดและเยื่อหุ้มช่องอกให้ติดกัน ซึ่งจะทำหลังจากระบายของเหลวออกนอกร่างกายเรียบร้อยแล้ว เพื่อลดช่องว่างและป้องกันการสะสมของของเหลวภายในปอด ส่วนใหญ่วิธีนี้มักนำมาใช้กับผู้ป่วยมะเร็งที่มีภาวะ Pleural Effusion ร่วมด้วย
      - 3.การผ่าตัด วิธีนี้มักใช้กับผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรง โดยแพทย์จะสอดท่อเข้าไปในช่องอกเพื่อบังคับทิศทางให้ของเหลวไหลจากบริเวณปอดออกสู่ช่องท้อง ซึ่งเป็นจุดที่ร่างกายระบายของเหลวได้ง่ายกว่า หรือในกรณีที่มีอาการรุนแรง แพทย์อาจตัดเยื่อหุ้มปอดบางส่วนทิ้ง วิธีนี้เรียกว่า Pleurectomy