Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ลักษณะเฉพาะทาง พฤกษศาสตร, นางสาวแพรวรุ่ง คำผอง 622001065 เลขที่ 63 -…

- - - - โดยหั่นต้นสมุนไพรสดให้เป็นชิ้นเล็กๆบางๆแล้วผึ่งแดดให้แห้ง
      - ถ้าต้องการให้มีกลิ่นเหม็นเขียวให้เอาไปคั่วก่อนจนมีกลิ่นหอม
      - ใช้สมุนไพรแห้งชง
    - - ใช้สมุนไพร 1 ส่วน
      - เติมน้ำเดือดลงไป 10 ส่วน
      - ปิดฝาตั้งทิ้งไว้ 15- 20 นาที
  - - - ใช้สมุนไพรแห้งดอง
      - บดด้วยไม้ยาให้แตกพอหยาบๆห่อด้วยผ้า
        ขาวบางหลวมๆให้ยาพองตัวเวลาอมน้ำ
    - - เติมเหล้าลงให้ทั่วห่อยา ทิ้งไว้ 7วัน
  - - - ถ้าตัวยาแห้งไปให้เติมน้ำลงไปจนเหลว
      - นำสมุนไพรสดๆมาตำให้ละเอียดหรือจนกระทั่งเหลว
    - - คนเอาน้ำยาจากสมุนไพรที่ตำไว้มารับประทาน
  - - - ประมาณที่ใช้ทั่วไปคือ 1 กำมือ
      - เอาสมุนไพรมาขดมัดรวมเป็นท่อนกลมยาว 1ฝามือ กว้างขนาดใช้มือกำได้โดยรอบพอดี
      - ถ้าสมุนไพรแข็งไม่หักเป็นท่อนยาว 5-6 นิ้วฟุตกว้าง 1/2 นิ้วฟุตแล้วเอามามัดรวมกันขนาด 1กำมือ
    - - เทน้ำลงไปพอให้น้ำท่วมยาเล็กน้อย(ประมาณ 3-4แก้ว)
      - ต้มให้เดือดนานถึง10- 30 นาทีแล้วแต่ว่าต้องการให้น้ำยาเข้มข้นหรือเจือจาง
      - ยาต้มต้องกินขณะทที่ยาอุ่นๆ
  - - - ใช้สมุนไพรสด
      - ตำให้สมุนไพรแหลกที่สุดให้พอเปียกแต่ไม่ถึงกับเหลว
      - ถ้ายาแห้งให้คอยเติมน้ำหรือเหล้าโรงลงไป
    - - เมื่อพอกยาแล้วต้องคอยหยอดน้ำให้ยาเปียกชื้นอยู่เสมอ
      - เปลี่ยนยาวันละ 3 ครั้ง
  - - - ผึ่งแดดให้แห้ง
      - บดเป็นผง ในขณะที่ยายังร้อนแดดเพราะยาจะกรอบบดได้ง่าย
      - หั่นสมุนไพรสดเป็นแว่นบางๆ
    - - ผมยาสมุนไพร 2 ส่วนผสมกับน้ำผึ้งหรือน้ำเชื่อม 1 ส่วน
      - ตั้งทิ้งไว้สัก 2-3 ชัวโมงเพื่อใหยาปั้นได้ง่าย ไม่ติดมือ
      - เสร็จแล้วผึ่่งแดดจนแห้ง
      - อีก 2 สัปดาห์ให้มาผึ่งแดดอีกครั้งเพื่อป้องกันเชื้อราขึ้นยา
- - - - นำสมุนไทยมาทำให้ขนาดเล็กลงและนำไปตากแห้งเพื่อให้ปริมาณน้ำของสมุนไพรลดลง
      - นิยมใช้กับราก เปลือก ลำต้น
    - - สะดวกในการใช้งานสมัยโบราณนิยมนำมาตากแห้ง และใช้ครกโขลกให้ละเอียด
    - - สมุนไพรที่มีกลิ่น หอมนำมาต้มสกัดน้ำมันจากสมุนไพร
      - นำมาปรุงเป็นยาดม ยาหอม ยาทา
    - - เป็นการเก็บรักษาสมุนไพรให้ได้ประสิทธิภาพที่ดีที่สุด
- - - - ยาสับเป็นชิ้นเป็นท่อนใส่ลงในหม้อเติมน้ำต้ม แล้วรินแต่น้ำกิน
      - ยาดองแช่ด้วยน้ำท่าหรือน้ำสุราแล้วรินแต่น้ำกิน
      - ยากัดด้วยเหล้าหรือแอลกอฮอล์ หยดลงน้ำกิน
      - ยาเผาให้เป็นด่าง เอาด่างแช่น้ำไว้ แล้วรินแต่น้ำกิน
      - ยากลั่นเอาน้ำเหงื่อ เช่น กลั่นสุรา เอาน้ำเหงื่อกิน
      - ยาหุงด้วยน้ำมัน เอาน้ำมันใส่กล้องเป่าบาดแผลและฐานฝี
      - ยาประสมแล้ว ต้มเอาน้ำบ้วนปาก
      - ยาประสมแล้ว ต้มเอาน้ำอาบ
      - ยาประสมแล้ว ต้มเอาน้ำแช่
      - 10.ยาประสมแล้ว ต้มเอาน้ำชะ
      - 11.ยาประสมแล้ว ต้มเอาน้ำสวน
      - 12.ยาตำเป็นผงแล้ว บดให้ละเอียด ละลายน้ำกระสายต่างๆกิน
      - 13.ยาเผาหรือเผาให้ไหม้ ตำเป็นผงให้ละเอียด ละลายน้ำกระสายต่างๆกิน
      - 14.ยาประสมแล้ว ตำเป็นผงกวนให้ละเอียด ใส่กล้องเป่าทางจมูกและคอ
      - 15.ยาประสมแล้ว ม้วนบุหรี่สูบเอาควัน เช่น บุหรี่
      - 16.ยาประสมแล้ว ใช้เป็นยาทา
      - 17.ยาประสมแล้วใช้เป็นลูกประคบ
      - 18.ยาประสมแ้ลว ทำเป็นยาพอก
      - 19.ยาประสมแล้ว บดละเอียดเป็นผง เเล้วปั้นเป็นเม็ดหรือลูกกลอนกลืนกิน
      - 20.ยาประสมแล้ว บดเป็นผงปั้นเป็นแท่งหรือแผ่น แล้วใช้เหน็บ
      - 21.ยาประสมแล้ว บดเป็นผง ตอกอัดเม็ด
      - 22.ยาประสมแล้ว บดเป็นผง ปั้นเม็ดแล้วเคลือบ
      - 23.ยาประสมแล้ว ทำเป็นเม็ดแคปซูล
      - 24.ยาประสมแล้ว ห่อผ้าบรรจุลงในกลักเอาไว้ใช้ดม
      - 25.ยาประสมแล้ว ใช้กล้องติดไฟใช้ควันเป่าบาดแผลและฐานฝี
      - 26.ยาประสมแล้ว เผาไฟหรือโรยบนถ่านไฟ ใช้ควันรม
      - 27.ยาประสมแล้ว ต้มเอาไอรมหรืออบ
      - 28.ยาประสมแล้ว กวนเป็นยาขี้ผึ้งปิดแผล เรียกวา ยากวน
- - - - 6-8 เดือน เริ่มเสื่อมคุณภาพ
      - 1 ปี อาจหมดคุณภาพ
    - - 1 ปี เริ่มเสื่อมคุณภาพ
      - 2 ปี อาจหมดคุณภาพ
    - - 18 เดือน เริ่มเสื่อมคุณภาพ
      - 2 ปี อาจหมดคุณภาพ
    - - 8 เดือน เริ่มเสื่อมคุณภาพ
      - 2 ปี อาจหมดคุณภาพ
  - - - ถาตมอนเชา-เยนทกวน มอาย 7-10 วน
    - - ถาตมอนเชา-เยนทกวน มอาย 7-15 วน
    - - ตมกนครงเดยว แลวเททง
  - - - ตวยาแหงด ปรงถกตอง
      - มอายประมาณ 2 ป
      - เชน เกลอ ดเกลอ
    - - มอายประมาณ 1 ป