Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
Ніл Гілевіч "Родныя дзеці" Мы — тройчы дзеці ў вечным…
Ніл Гілевіч "Родныя дзеці"
Мы — тройчы дзеці ў вечным крузе:
"І - дзеці Маці - Беларусі"
Мой край, мой рай бульбяна-жытны!
Сама гісторыя вучыла:
Шануй, народзе, і цані -
Усё, што поіць-жывіць шчыра
Тваёй свабоды карані!
"чаму без роднага паветра
я доўга дыхаць не магу"
"Мы — дзеці роднае сям'і"
ТАМАШ
бацька васьмярых дзяцей: «Я - айцец-герой!..»
Ён - гаспадар, ён у саўгасе
На працы ўдарнікам слыве.
жыве і працуе ў вёсцы: «Доля, братцы, доля!
Павінен хтось і хлеб рабіць!..»
МАЦІ СОХВІЯ ПЯТРОЎНА ВЯЧОРКА
Маршчынкі дробныя ля губ
І вочы ў крапінках табачных,
Што аніколі не ілгуць.
І колькі ты жывеш на свеце -
Спакон вякоў, здавён-даўна -
Ты сэрцам там, дзе плачуць дзеці,
Бо дзеці слёз не льюць здарма.
сціплая:«А божа мой, ці не ўсё роўна / Старой мне, бабе, дзе сядзець?...»
МІКІТА
"На ўсё жыццё Мікіта Рэпа
Застаўся з крыўдаю на лёс"
"непамяркоўны, грубы, злы"
«абіззян»
АНТОСЬ
"Ён быў філосаф-сацыёлаг,
Дацэнт сталічнай ВНУ"
Таму Антося шанавалі
Адзінаверцы і сябры,
Ды часта ў пене бушавалі
Акадэмічныя «зубры».
ЛЁДЗЯ**
І ВІНЦУСЬ**
І часта Лёдзя: «Ну, народнік! -
Крычыць нязлосна на яго
«Народ не мокне ў рэстаране!
Народ сілкуецца ў чайной!»
Народ не носіць габардзіну,
Народ апрануты ў паркаль!
СЦЯПАН
ФЕНЯ
Сабе сказаў: «Канец мучэння!»
А ёй: «Развод, - сказаў, - развод!»
"Яго прыгожанькая Феня,
Якую ён лічыў, сляпак,
Сваёй чароўнай, добрай феяй, -
Да грошай выявіла смак"
Сцяпан Якубавіч Вячорка,
Хоць быў караць сябе гатоў,
На ўлонне роднага падворка
Не заяўляўся шмат гадоў.
Альжбета Францаўна Кудзёлка
Ці быў хоць дзень адзін, Вячорка,
А ці была хоць ноч адна,
Каб у самотнасці агорклай
Цябе не ўспомніла яна?
"сляпы ад шчасця ў май той белы"
"Жывога розуму дзяўчына
І шчодрай, ласкавай душы"
КРЫСЦІНА
І дваццаць год жылі бязбедна,
З дзіцячай верай у дабро,
Пакуль хвароба непрыкметна
Не падтачыла ёй нутро.
Сцяпан успомніў, як ён крочыў
У дзень расстання за труной
Сястра Крыстына, Крыся, Крысця,
Была пяршаначка ў сям'і.
ЛЁНІК
А цераз год не стала й брата -
Яго найлюбага з братоў.
Каменьчык трапіў брату ў локаць,
І ён пачуў нямоцны ўскрык
"I — дзеці Матухны-Зямлі"
Для ўсіх і кожнага - на свеце
Найпрыгажэйшы родны край!
Мы ад зямлі суздром залежым -
Як і яна ад нас, людзей.
Завошта ж мы яе драпежым -
Штораз бяздумней і люцей?
А мы, у гэтым і бяда ўся,
Не цэнім свой прыродны клад.
Што ў рэшце рэшт і іх нашчадкам
Не дзесь, а ў краі родным жыць -
І трэба мець, каб чуцца шчасным,
Што шанаваць, чым даражыць!..
На ўсё ядомае ў прыродзе
Пайшоў у наступ спажывец -
І звер і птах ужо на зводзе,
І ў рэчцы рыбіне - канец.
Усё наважыў зжэрці, знішчыць -
Без сантыментаў, лішніх слоў -
Мільёнавокі паляўнічы,
Калісь дзяды навук не зналі,
Але карміцельку-зямлю
Ласкава «матухнаю» звалі -
Як маці родную сваю...